Op haar blog Ongehoord schrijft Marieke over haar ervaringen als slechthorende. Herkenbare situaties en leuke anekdotes worden met een vlotte pen beschreven. Marieke merkt dat ouder worden zo gek nog niet is…

Dovedames-club

Nog niet zo lang geleden werd ik ’s ochtends wakker met de ontdekking dat ik dertig was geworden. Dertig! Nu ik zo’n volwassen leeftijd had bereikt, vond ik het de hoogste tijd worden voor wat meer liefdadigheid in mijn leven. En dus toog ik naar de vrijwilligerscentrale om de hoek om te informeren naar de lopende vacatures.

Vanwege mijn fulltime baan vallen de meeste vacatures af – want die zijn overdag. Vrijwilligerswerk in de baas z’n tijd wordt door mijn baas vast niet bijster gewaardeerd, schat ik zo in. Uiteindelijk valt de keus op het project Tafel voor Twee. Ik word gekoppeld aan een eenzame oudere dame met wie ik regelmatig een hapje zal gaan koken en eten.

Voor een kennismaking ga ik bij d’r op de koffie en blijf er meteen twee uur zitten kletsen. Dat zit dus wel snor. Al is het wel even slikken als ze meedeelt dat ze alleen maar Hollandse pot blieft (de laatste gekookte aardappel at ik op de middelbare school). Maar vooruit, alles voor het goede doel. En zeg streng tegen mezelf dat ik gewoon niet zo moet piepen over die piepers.

Als ze vervolgens vertelt dat ze regelmatig iemand tekort komen bij haar klaverjasclubje, ben ik daar direct voor te porren. Het is zeker twaalf jaar geleden dat ik voor het laatst heb geklaverjast, en heb het sindsdien ontzettend gemist. Ik vermeld nog maar wel even dat ik ‘een beetje doof’ ben. ‘Joh, dat geeft niks,’ luidt haar opgewekte antwoord, ‘dat zijn we hier allemaal!’

Tijdens de klaverjasavond blijkt dat ze geen woord teveel heeft gezegd. Het ene hoortoestel na het andere druppelt binnen. We vergelijken ze onderling en leggen allemaal een fluitend hoorapparaat op tafel. Vier verschillende kleuren: beige, champagne, grijs en bruin. Van heel klein in het oor tot heel groot achter het oor (die van mij). We mopperen luidkeels over audiciens, herkennen onszelf in elkaars verhalen over schurende oorstukjes en losrakende slangetjes, en als iemand opstaat met de mededeling: ‘Verdorie, ik ben mijn batterijtjes vergeten,’ grijpen drie paar handen in hun bijbehorende handtasjes om die van henzelf op te duikelen.

Dan wordt het tijd voor actie. Samen met mijn 86-jarige ‘maat’ neem ik het op tegen twee bloedfanatieke dames van 77 en 92 jaar. Hun aantijgingen zijn niet van de lucht: ‘Je had die aas moeten opgooien, muts!’ ‘Welnee, jij had gewoon moeten troeven, schat!’ Ondertussen vliegen de talloze “Wat-zeggie’s” en “Hè’s” over de tafel, soms met een venijnig ‘Praat nou ’s wat harder!’ erachteraan, gevolgd door een ‘Niet zo luid joh, ik ben niet doof!’

Ik geniet met volle teugen van het gekissebis, de spraakverwarring en de lieve goedmakertjes. Glazen wijn worden bijgevuld, die een van de dames eigenlijk niet mag hebben van de dokter. Ze knipoogt: ‘Ach, wie zegt dat ik die dokter wel goed heb verstaan.’ Als ik naar het toilet ga, roept iemand me achterna of ik hulp nodig heb. Verbijsterd kijk ik achterom, hoorde ik dat nou goed? Een daverende lachsalvo achtervolgt me tot aan de wc.

De avond vliegt voorbij en voor ik het weet zit ik weer in de bus naar huis. In gedachten beleef ik de avond opnieuw. En bedenk ineens: ooit, als ik zelf een bejaarde dame ben, zal ik niet meer de enige in mijn omgeving zijn met slechte oren. Want als mijn vrienden de zeventig zijn gepasseerd, zullen velen van hen eveneens aan hoorapparaatjes moeten geloven. Dan ben ik niet meer de enige! Als je het zo bekijkt, vind ik het eigenlijk helemáál niet erg, ouder worden…

Lees alle verhalen van Marieke op haar weblog.