Bezorgd steken mijn vader en mijn vriend Vincent hun hoofd om de deur van de ziekenhuiskamer waar ik lig. De verpleegkundige heeft hen laten weten dat de drie uur durende operatie is geslaagd en dat ik net wakker ben uit de narcose. Ze houden daarom rekening met alle mogelijke scenario’s, misschien ben ik wel misselijk, suf en groggy, nauwelijks aanspreekbaar wellicht zelfs… Maar wat ze aantreffen overstijgt al hun verwachtingen: ik lig daar in mijn nachthemd namelijk een überjolige versie van mezelf te wezen! In opperbeste stemming en breed lachend strek ik mijn armen naar hen uit: ‘Wat leuk zeg, daaaaaaar zijn jullie!!! Ik heb jullie zó gemist!’ Wat volgt is een uur waarin ik als de meest hilarische grappenmaker rechtop in bed zit, Vincent en mijn vader ondertussen van de ene verbazing in de andere rollend.

Als de kno-arts die me geopereerd heeft langskomt om te zien hoe het gaat, kan ik hem wel zoenen. Olijk laat ik hem weten dat hij ook wel mijn andere oor mag opereren, want ik voel me geweldig! Als ik hem vraag hoe ik zo lollig ben geworden, legt hij uit dat dit door de narcose komt. De operatie bleek inderdaad prima te zijn verlopen, alleen het prikken met het infuus in mijn hand lukte niet goed. Dat hebben ze uiteindelijk verplaatst naar mijn voet, want mijn rechterhand werd tijdens de operatie twee keer zo dik als mijn linker, oeps…

Verder draait er een soort wasmachine op volle toeren in mijn hoofd, en het duurt even voor ik besef dat dit tinnitus is. Door dat centrifugerende geluid, en het feit dat ik maar één hoorapparaatje kan dragen, stapelt de ene miscommunicatie zich op de andere. Zo beklaag ik me bij een verpleegkundige over een trekkend gevoel bij mijn oor, waarop ze zegt: ‘Er zitten natuurlijk ook nog hersenen in, hè.’ Niet begrijpend kijk ik haar aan: ‘Huh, hersenen? In mijn oor??’ Lachend en duidelijk articulerend herhaalt ze: ‘Nee, geen hersenen, héchtingen!’

Na alle hilariteit in het ziekenhuis breekt er thuis een loodzware week aan. In mijn andere oor (dus zonder implantaat) ontwikkelt zich zo’n hevige ontsteking dat de blaren op mijn trommelvlies staan en ik daar geen hoortoestel meer kan dragen. Ik kan niet op mijn rechteroor slapen, niet op mijn linkeroor en ook niet op mijn achterhoofd, want alles doet pijn, pijn, pijn. De ontsteking trekt voor mijn gevoel door mijn hele hoofd heen. De arts schrijft me het maximum aan pijnstillers voor. Half zittend in de kussens breng ik zonder geluid de eerste dagen en nachten door.

Het verwijderen van de tulband na vier dagen brengt wat verlichting, en ik tel gespannen de uren af tot de proefaansluiting, een week na de operatie. Mijn CI-vrienden bestook ik dagelijks met vragen via WhatsApp, ik wil álles van hun traject weten, maar ik ontdek al snel dat de ene CI-ervaring de andere niet is. Geen enkele aansluiting verloopt hetzelfde, en ook de revalidatie ervaart iedereen heel anders. Er zit dus niks anders op dan ‘geduldig’ af te wachten, nog een paar dagen en dan weet ik hopelijk eindelijk hoe mijn eigen CI klinkt… Ik barst bijna uit elkaar van nieuwsgierigheid: wat ga ik horen? Zit er straks een rammelende servieskast, een kudde alpenkoeien of een futuristisch piepend orkest in mijn hoofd??

Marieke (37 jaar) woont samen met haar partner Vincent en hun peuterzoon. Ze werkt als redacteur bij het Rijksmuseum en heeft afgelopen november een cochleair implantaat gekregen. Voor doof.nl blogt ze over de operatie en de revalidatie.