Column Margriet: Wat drijft jou zo?
Ik schreef er al eerder over. In de week van 4-8 oktober is de week van de toegankelijkheid. Op diverse plaatsen in Nederland wordt hier aandacht aangegeven, ook in mijn woonplaats. Riep ik in een van mijn blogs op om met mij in contact te komen, kan ik melden dat de gemeente Waalwijk dat gedaan heeft.
Inmiddels zijn er gesprekken gevoerd en ben ik zitting gaan nemen in een werkgroep op weg naar een goed functionerende werkgroep die de VN-resolutie nog beter tot uitvoer gaat brengen. Niet alleen de openbare gelegenheden maar ook plaatselijk. In dat laatste ligt nog een hele uitdaging. Hoe zou bijvoorbeeld het Kruidvat toegankelijk kunnen zijn voor rolstoelen, maar ook voor doven en slechthorenden, visueel beperkten etc. Wat zouden we kunnen doen aan de achtergrondmuziek die soms wel erg hard staat. De obstakels in de gangpaden etc.
Versterkers in poliklinieken
Je ziet dat schrijven van een blog en daar aandacht aan geven niet aan dovemansoren is gericht. Nu hoop ik dat het Elisabeth-Tweesteden-Ziekenhuis (ETZ) ook nog contact opneemt zodat slechthorenden daar bijvoorbeeld ook televisie met geluid kunnen kijken of naar de radio kunnen luisteren. Nog mooier zou zijn dat er op alle poliklinieken versterkers aanwezig zouden zijn zodat het gesprek met de arts of verpleging soepel zou kunnen verlopen. Natuurlijk zijn er schrijf- en gebarentolken en die hebben een zwijgplicht, maar soms zijn de gesprekken wel erg intiem. Hoe fijn zou het zijn dat er dan een alternatief is?
Soms voel ik mij de roepende in de woestijn, maar nu heb ik in ieder geval wat resultaat. Kijken wat we werkelijk kunnen veranderen in Waalwijk en hopelijk ook het ETZ. Overigens gaat doof.nl ook nog aandacht aan dit onderwerp geven. Mooi resultaat toch?
Niet klagen, maar dingen veranderen
Sommige mensen vragen aan mij waarom ik toch die drijfveer heb om bepaalde zaken aan de kaak te stellen. Nou eigenlijk is dat heel simpel. Ik hou niet van klagen. Natuurlijk kan klagen een functie hebben maar het geeft mij toch echt een beter gevoel om dingen te proberen te veranderen. Heel mijn leven heb ik gewerkt in het agogisch werkveld. (Agogiek is de leer van het begeleiden, aansturen of beleidsmatig mogelijk maken van veranderingsprocessen bij mensen opdat ze meer grip krijgen op hun leven. Deze sociale wetenschap bestudeert hoe mensen veranderen en geeft aanwijzingen over de manier waarop dit kan worden beïnvloed en begeleid.) Dus ik denk dat het daar vandaan komt.
Ik kan niet zitten en toekijken, klagen. Daarbij ga ik er meestal vanuit dat mensen onwetend zijn, er niet aan gedacht hebben. Sinds ik in de werkgroep zit voor de VN-resolutie en mensen zie met andere beperkingen heeft me dat zeker aan het denken gezet. Waar lopen zij tegen aan, wat is hun drijfveer. Ik ben er van overtuigd dat ze hun handicap hebben geaccepteerd, maar kijken naar wat beter kan. Ach, ik denk dat ik nog heel wat keren erover na zal denken en iets bedenken… Jij ook?
Margriet
20 september 2021
Reacties
# Ja, hè, altijd over de muren van je eigen hokje heen kijken. Maar het wordt natuurlijk wel lastig als er op één lokatie voor meerdere aandoeningen voorzieningen geplaatst moeten worden (tijd is geld en ruimte is geld).
# Huisartsen schrijven zelf en sommige specialisten ook. Schrijftolken moeten de tekst woordelijk schrijven, maar als ze belangrijke en onbelangrijke typefouten verbeteren, dan gaat het praten gewoon door. Je kan niet zien waar stukjes en stukken overgeslagen zijn. Zelf schrijven betekent over het algemeen dat er minder geïnformeerd wordt. Er bleek ook een specialist te zijn die eigenlijk de kamer niet in durfde te komen. Tja, doof zijn is nu eenmaal een gevaarlijke agressieve, besmettelijke ziekte, toch? Er was ook een team waarvan eentje bleek te vinden (in verslag gezien) dat er een storende hoeveelheid helpers aanwezig was. Twee schrijvers, eentje voor de specialist en eentje voor wat ik zei, wat doventolken blijkbaar niet mogen doen. Bovendien mag je altijd een paar mensen meenemen, omdat 2 of 3 meer horen dan 1. En moet je kijken hoe ze het zelf doen. Er loopt van alles in of uit en je denkt een sessie met de specialist te hebben, maar er kunnen altijd nog wat anderen aanschuiven. Niemand die zich voorstelt. Soms is het een collega, die naar een onderdeel kijkt en soms één of meer aio’s etc.
Op deze manier kweek je een nieuwe generatie lompe artsen.
Dus als de sessie begint en er zijn extra mensen, dan vraag ik wie ze zijn en waarom ze hier zijn. Bij aio’s en zo geef ik zo nu en dan uitleg, ze zitten er immers om te leren en de kant van de klant ziet er meestal anders uit dan die van de specialist.
# Versterkers en zo, wat bedoel je daarmee? Voor radio en tv zou je beter je eigen hoofdtelefoon mee nemen, maar dan moeten ze wel ingeplugt kunnen worden. Vergeet niet, dat wat er via versterkers besproken wordt, ook op de gang gevolgd kan worden en de gang wil nog wel eens de wachtruimte zijn.
Lieve en duidelijke reactie, dank daarvoor. Met versterkers bedoel ik persoonlijke versterking. Als je een t stand op je hoortoestel hebt zijn er diverse mogelijkheden maar het is ook mogelijk met een hoofdtelefoon te versterken. Bij mijn KNO afdeling gebruiken ze die voor mensen die slecht horen maar bijvoorbeeld nog geen hoortoestel hebben of kunnen hebben. Momenteel lig ik in het ziekenhuis op een eéénpersoonskamer . De tv mag zonder koptelefoon. Maar dan staat hij bij mij te hard dus gebruik ik de Mic en kabeltje om het rechtstreeks in mijn hoortoestellen krijgt, lekker rustig voor de buren en fijn voor mij…
Fijne dag en geniet nog even van het mooie weer…..
Je kan tegenwoordig dus de persoonlijke versterker op je hoofdtelefoon aansluiten. Dat is wel een vooruitgang. Natuurlijk verwacht je zoiets op elke KNO-afdeling of liever gezegd kno/o-afdeling. Van andere afdelingen ben ik niet zeker.
Als ik het goed begrijp, zijn “hoofd”zaken als keel-neus-oor en oog bij elkaar gezet. Dat zag ik tenminste in 2 ziekenhuizen met nogal wat tijd ertussin. Ja, dat zijn de afdelingen waar men bekend moet zijn met gehoor- EN gezichtsproblemen. Niet dat je daarvan veel merkt bij de diverse behandelaars. Er wordt nog steeds met oogkleppen op gewerkt.
Waar zit de spraakpoli eigenlijk? Moet elke slechthorende/dove daar niet een paar keer naartoe gestuurd worden?