Een CI hing jarenlang als verre toekomstmuziek in de lucht. Mijn gehoor was bar slecht maar toch ook redelijk stabiel, en als ware lipleeskunstenaar wist ik me uitstekend door de horende wereld te manoeuvreren. Als iemand me vroeg wat ik precies hoorde was mijn standaardantwoord: ‘Ik hoor dát je wat zegt, maar niet wát je zegt. Daarvoor moet ik je mond kunnen zien.’ En dat was dat.

Mijn leven deelde ik ondertussen met mijn allerbeste vriendje Mickey, zoals ik mijn soloapparatuur liefkozend noemde. Ik verliet het huis niet zonder hem, en ook binnenshuis waren we onafscheidelijk. Mickey en ik gingen samen studeren, werken, samenwonen (ojee, toen kwam er concurrentie in huis ;-)) en maakten verre reizen.

Af en toe onderging ik een hoortest en dan schoot ik steevast een schietgebedje richting het universum: laat het asjeblieft nog geen tijd zijn voor een CI! Want het was weliswaar een comfortabele gedachte dat er nog een horend leven ná de hoortoestellen zou zijn, maar tegelijkertijd voelde een CI ook als een veel te definitief eindstation. Bovendien had ik helemáál geen tijd om geopereerd te worden en maanden te revalideren, nee joh, ik had het veel te druk met mijn werk en mijn sociale contacten. En stel dat de operatie zou mislukken? Of dat ik geen muziek meer kon horen? Of dat iedereen door dat CI ineens ging snateren als Dagobert Duck? Zo lang mogelijk uitstellen dus, was mijn rotsvaste overtuiging.

En toen? Toen kregen we een kind! Net als horende mama’s was ik moe, moe, moe. En omdat ik zo ongelooflijk hondsmoe was, lukte het niet meer zo goed om anderen te verstaan. Althans, zo verklaarde ik het aan mijn audioloog, toen ik voor een hoortest bij hem kwam. Hij bestudeerde mijn kakelverse audiogram, fronste zijn wenkbrauwen eens, kuchte wat, en schoof vervolgens de grafiekjes onder mijn neus: ‘Volgens mij is het precies andersom. En ben jij zo moe omdat je bijna niets meer hoort.’

En ja, op die dag van mijn 36ste levensjaar valt dan eindelijk het beruchte CI-woord. De timing is werkelijk fenomenaal: precies tussen twee verhuizingen in, met een energiek rondbanjerende peuter thuis die zojuist de doeltreffendheid van het woord ‘NEE’ heeft ontdekt, en ook nog eens te midden van een reorganisatie op mijn werk. Maar als ik al deze zorgen uit naar mijn familie, vrienden en collega’s toe, hoor ik enkel de geruststelling: ‘Je hoeft het niet alleen te doen. Wij gaan je helpen!’

Gesterkt door hun steun en ineens onwijs vastberaden bijt ik me vast in het project ‘Help Marieke aan een CI’. Nu ik mentaal de stap gezet heb, moet het maar zo snel mogelijk gebeuren ook! In november 2016 gaan de ontvangen inschrijfformulieren per ommegaande retour en daarna… blijft het stil. Na wat vriendelijke doch dringende mails richting het ziekenhuis in Leiden of het allemaal misschien ietsje sneller kon (ongeduldig bijtje dat ik ben), wordt het me al snel duidelijk dat dat niet gaat gebeuren. Voor mij is zo’n CI weliswaar een enorme stap, maar ik blijk dus bij lánge na niet de enige die op de wachtlijst staat voor zo’n gewild bionisch nepoor. Intakegesprekken, onderzoeken, ze nemen allemaal maanden in beslag. Ik begin al te geloven dat ik ook het jaar 2018 met hoortoestellen in zal luiden, als dan toch nog totaal onverwacht groen licht komt vanuit het LUMC. Precies een jaar nadat ik de inschrijfformulieren op de bus heb gedaan, wordt de operatie gepland: op 2 november 2017!

Marieke (37 jaar) woont samen met haar partner Vincent en hun peuterzoon. Ze werkt als redacteur bij het Rijksmuseum en heeft afgelopen november een cochleair implantaat gekregen. Voor doof.nl blogt ze over de operatie en de revalidatie.