‘Het is koud, en ze zijn te laat :-(‘ app ik Patries. Het is donderdagochtend, bijna half negen en ik sta voor de deur van het gezondheidscentrum bij ons in de wijk te wachten. Gelukkig ben ik niet de enige. Elke minuut lijken er nieuwe mensen bij te komen, en al snel staan we met een man of twintig te wachten. Om vijf over half negen is het dan uiteindelijk zover. Het rolluik kraakt en piept maar het komt in beweging. Gelukkig, dat hoor ik nog wel, denk ik, en ik loop naar binnen. De trap op, rechtsaf en naar de wachtkamer. Daar zit ik op een stoel en blader een beetje in een autotijdschrift, uit 2008.

Na onze verhuizing naar Rotterdam hebben we nog geen kennisgemaakt met onze nieuwe huisarts. Dat had ik liever ook nog even uitgesteld, want echt leuk vind ik het niet, maar voor de doorverwijzing naar het audiologisch centrum moest ik wel. In m’n hoofd heb ik allerlei horrorscenario’s uitgedacht. Over een huisarts die het allemaal niet zo nodig vindt en het maar onzin vindt. Het belangrijkste bewijs dat ik heb van mijn slechthorendheid, is een audiogram van anderhalf jaar geleden dat ik destijds bij de audicien van mijn moeder heb laten maken. Daaruit bleek toen al dat ik gehoorverlies had, tot bijna 35 dB zowel links als rechts. Daar heb ik toen onbewust, maar Patries zegt ‘bewust’, niks mee gedaan. Een op handen zijnde verhuizing en allerlei andere ontwikkelingen waren voor mij de redenen om het even te parkeren. En dat vond ik ook wel fijn. Als ik er niets mee deed, was het er niet. Raar hoe dat werkt. Bij mij althans.

Inmiddels is het tien voor negen, mijn afspraak was toch echt om half negen. ‘Loopt nu al uit…’, Patries appt niet terug. Ze leest het wel, want de vinkjes zijn blauw. Een wat oudere vrouw, met een strakke boblijn en een nette bril komt de wachtkamer inlopen. ‘Meneer Platell?’, zegt ze en ze kijkt vragend rond. ‘Ja, dat ben ik’,  zeg ik, en ik sta op. ‘Goedemorgen, Ellen Jansen, komt u verder,’ ze schudt me de hand en gaat me voor. We lopen verrassend lang de gangen van het gezondheidscentrum door. Uiteindelijk duwt ze een deur open en komen we in een ouderwets ogend kamertje terecht. Bureau, computer, een deurtje naar de behandelkamer en een ouderwetse stoel, die eigenlijk te klein is voor mij. ‘Gaat u zitten.’

‘Zo, u heeft last van gehoorverlies. Dat is vervelend. Wat ik ga doen is een aantal vragen stellen en even uw oren onderzoeken. Dan kijken we wel verder.’ ‘Dat is goed,’ zeg ik lichtelijk overrompeld. ‘Het is nog vroeg, zo te zien heeft ze haar koffie nog niet op en huisartsen hebben het eigenlijk altijd druk,’ denk ik, om niet meteen mijn oordeel klaar te hebben. ‘Het gehoorverlies dat u heeft kenmerkt zich door het verlies in specifieke frequenties, die het spraak-in-ruis verstaan bemoeilijken,’ zegt ze terwijl ze snel Wikipedia wegklikt op haar computer, ‘waar merkt u het aan, en hoe komt het wellicht, denkt u?’

Ik ga iets rechter op zitten en draai mijn verhaal af. ‘Moeder slechthorend, opa slechthorend, ik merk het zelf, Patries merkt het, en het audiogram rechtvaardigt volgens mij verder onderzoek.
‘Duidelijk’, zegt de arts, ‘En u bent niet toevallig vroeger veel naar de disco geweest?’ Ik begin te lachen, ‘disco?’ Nee, eigenlijk niet’, zeg ik, terwijl ik een flauw grap over ‘dancings, soos en fuifjes inslik’, zou ze niet weten dat je tegenwoordig naar ‘de club’ gaat? Of misschien heb ik iets gemist en is dat ook alweer oud.

‘Okay. Dan kijk ik nog even uw oren na, of er niet toevallig iets is dat uw gehoorgang blokkeert of dat er iets mis is met uw trommelvlies. En dan maak ik de verwijzing in orde.’ Na een snelle controle blijkt dat niet het geval. Goh, “verrassend”, denk ik. En ik neem het verwijsbriefje aan van de huisarts.
‘Veel succes, en als ik nog iets kan betekenen hoor ik het graag,’ zegt ze, terwijl ze het dossier opent van de volgende patiënt.’ Ik app Patries dat ik klaar ben, en dat de verwijzing binnen is. ‘Mooi’ appt ze terug, ‘bel meteen straks even het Audiologisch Centrum,’. Ik zucht, glimlach en stop mijn telefoon in m’n jaszak. De vinkjes van het berichtje zijn blauw, maar ik reageer lekker niet.

Bert Platell (32 jaar) is getrouwd met Patries en woont in Rotterdam. Hij werkt als redacteur in Bilthoven en wordt op vrij jonge leeftijd geconfronteerd met slechthorendheid en alle zaken die daarbij horen. In de komende weken doet hij verslag van zijn eigen tocht door de wereld van audiologische centra en audiciens.