In Nederland zijn er 1,8 miljoen mensen met een (vorm van) auditieve beperking. Er zijn ongeveer 18.000 mensen die de Nederlandse gebarentaal als moedertaal hebben. Ziekenhuizen zijn publieke ruimtes waar het belangrijk is dat de zorg goed toegankelijk is voor iedereen, ook voor doven en slechthorenden.
Tolk kan niet mee naar ziekenhuis
Echter kunnen doven en slechthorenden in deze coronatijd niet meer zomaar een tolk Nederlandse gebarentaal of een schrijftolk meenemen naar het ziekenhuis. Doktoren moeten werken met een mondkapje op en handschoenen aan, en soms met een compleet beschermend pak. Dit maakt het communiceren met doven en slechthorenden nog lastiger. Dit kan voor een onveilig gevoel zorgen bij deze patiënten.
Leer de 15 belangrijkste gebaren
Om ziekenhuispersoneel en ander medisch personeel te ondersteunen in een goede communicatie met doven en slechthorenden, heeft Wat Telt! een video ontwikkeld waarmee je de 15 belangrijkste gebaren in de context van het coronavirus leert. Daarbij geven ze communicatietips. De video is gratis te bekijken. Een aanrader voor iedereen om te gebaren te leren!
Op de website van Wat Telt kun je het hele filmpje bekijken en vind je handige documenten om de communicatie makkelijker te maken.
Dit initiatief is een samenwerking met Dr. Anika Smeijers en met ondersteuning van Dovenschap, de landelijke belangenvereniging voor doven in Nederland. Video door Max Vonk Media. Materiaal (doktersjasje, mondkapje + handschoenen) met dank aan Noordwest Ziekenhuisgroep.
Reacties
Het heeft even geduurd, maar overal waar ik kom wordt geschreven, hetzij door de behandelaar zelf, hetzij door de de assistentes en naar eigen keuze met de hand of getypt.
Het blijft gokken wanneer je beter een tolk mee neemt voor een één-op-éénafspraak, want de aanwezigheid van een tolk kan de ander volledig ontregelen. Ook het simpele feit dat er een gehandicapte binnen zal komen, kan al verlammend werken. Formele tolk of iemand uit de vrienden/familiekring mee, kan ook uitmaken. Het voordeel van de tolk mee, is dat er niet over je hoofd heen gepraat wordt.
Het was best ergerlijk toen een arts na een bijna real-time gesprek via e-mail zich opeens afvroeg waarom er niet eerder tot schrijfpraten was overgegaan. Tja, met de grootste moeite kwamen er piepkleine stukjes papier met een paar woorden op. Nee, opleiding en status zeggen niets over schrijfvaardigheid en schrijfbereidheid. Daarna ging het nog steeds niet goed, maar er werd wel meer geschreven en zonder die demonstratieve houding van moeten schrijven voor die eeuwige zeur.
Heel lang geleden werd er gewerkt aan een informatiefolder voor doven & ziekenhuis en ziekenhuispersoneel & doven. Is-ie er al? Er was toen wel eentje over slechthorenden in het ziekenhuis.