Na een aantal radio-interviews over mijn nieuwe boek werd ik, mede dankzij de hulp van een lieve vriendin, uitgenodigd voor een talkshow. Het televisieprogramma zou live plaatsvinden, op een regionale zender op donderdagavond. 

Ik werd verzocht een uurtje voor aanvang in de studio aanwezig te zijn voor de make-up, de microfoon en een kort gesprek. De inwendige jubelstemming was meteen volop aanwezig. Afgezien van een beetje kriebels had ik er reuze zin in.

Mezelf afvragend of er ook ‘oortjes’ aan die headset zouden zitten, besloot ik voor de zekerheid maar een mail te sturen. Ondanks dat het onderwerp van mijn tweede boek – gehoorproblemen – aangesneden zou worden, maakte ik me toch zorgen of ik de vragen van de twee presentatoren wel zou kunnen verstaan. Op mijn verzoek om op een strategische plek aan tafel te mogen plaatsnemen, met mijn rechtse, beste oor in de richting van deze twee mannen, werd gelukkig positief gereageerd.

‘Ben je nerveus?’ vroeg mijn lief de avond ervoor. Ik had net een outfit uitgekozen en aan de deur gehangen en keek er nog even naar voordat ik het schemerlampje uitknipte.

‘Nee, eigenlijk niet’, antwoordde ik stoer.

Vervolgens vloog mijn hele garderobekast nogmaals in gedachten voorbij. ‘Misschien toch dat andere setje… of zal ik toch dat jasje…’, begon ik te twijfelen.

‘Niet teveel uh… zeggen’, nam ik net als voor de andere interviews als een mantra in mezelf op. Na een uurtje draaien in bed zat ik alweer beneden met een kop groene thee om te ontspannen.

Ondanks de korte, rusteloze nacht telde ik met veel adrenaline de uren af totdat we naar de studio konden vertrekken. Samen met mijn lief als steun en toeverlaat, aanschouwde ik het decor van de talkshow waar de crew al druk bezig was. Toen werden we naar de kantine begeleid.

Mijn vriendin en haar man arriveerden ook en mijn support was compleet. Mijn naam werd geroepen en ik werd naar de kamer voor de make-up gebracht. Terwijl de poederkwast over mijn gezicht suisde, werd ik ondervraagd door één van de presentatoren. Vervolgens mocht ik mee naar de set om de microfoon – inclusief zender – gemonteerd te krijgen.

‘Kan ik zo nog wel naar het toilet?’ vroeg ik aan de floormanager, terwijl de snoertjes onder mijn vest en topje doorgesluisd werden.

‘Ga dan nu maar even’, antwoordde hij. Ik snelde naar de deur met het vrouwelijke poppetje erop. Tijdens het geklater probeerde ik zorgvuldig het snoertje “boven water” te houden. Bij terugkomst werd de zender aan mijn broek gemonteerd. Het geplande muzikale intermezzo werd gerepeteerd en kwam schel in mijn oren binnen.

Enkele ogenblikken later klonken de eerste noten van de begintune en we waren live. Totdat de eerste vraag werd gesteld probeerde ik de anderen te volgen. Dat ging gelukkig goed. Soms dronk ik wat om mijn droge mond alvast een beetje te “smeren” voordat ik aan de beurt was. Door het trillen van mijn hand wiebelde het water bijna over de rand van het glas. Ik nam me ook meteen voor om er goed op te letten dat ik tijdens het interview niet ineens het glas zou omstoten.

Het was zover. De aankondiging over mij werd gevolgd door een aantal vragen, die ik niet in mijn hoofd had voorbereid. Toch kon ik ze volgens mij eerlijk gezegd best snel en relaxt beantwoorden. Het hele programma verliep soepel en ik voelde me helemaal op mijn gemak.

‘Dit smaakt naar méér!’ was het eerste dat ik enthousiast na afloop riep, toen ik mijn stoel omdraaide. Ik keek naar mijn lief die glunderend twee duimen omhoog stak.

Terugkijkend op de uitzending, was ik blij dat het onderwerp van de gehoorproblemen ook aangesneden was. Hierdoor was de aandacht ook weer mooi naar tinnitus en hyperacusis gegaan. Het feit dat ik zichtbaar mijn oor naar de presentatoren toedraaide om het goed te kunnen verstaan, zal alleen mijzelf opgevallen zijn, maar was daardoor ook te verklaren.

Ik kan niets anders zeggen dan dat ik tijdens dit TV-debuut met volle teugen heb genoten!

Het interview terugkijken kan hier: