Met mijn werk is geen dag hetzelfde. Dat komt omdat elk kind weer anders is en alle ouders verschillend. Verschillend in achtergrond, opvatting, manier van in het leven staan. En dus ook in hun omgang met een kind dat niet goed kan horen.

Zo kan ik de ene keer van de ouders van een doof kind horen dat ze staan te springen om te starten op onze peuterbehandelgroep, terwijl andere ouders me vertellen dat ze nog eens hebben nagedacht en dat ze hun kind er nog niet klaar voor vinden.

Dat klinkt zo: ‘Weet je, hij gaat in z’n leven al zo veel extra moeten doen om hetzelfde te bereiken als anderen; ik wil zo graag dat hij nog even thuis blijft, waar hij weet dat hij niet harder hoeft te lopen dan de rest. Wij accepteren hem hier zoals hij is. Mag hij gewoon nog even een poosje hier lekker thuis zijn, niet zo veel moeten? Hij is pas anderhalf!’
Maar diezelfde ochtend klonk het nog zo: ‘Ik vind het zo’n fijn idee dat we hem alle kansen gunnen. Ik vind het wel ver rijden, die groep, maar als je ziet wat hij allemaal kan leren daar…! Hoe jonger hoe beter, toch: hij is tenslotte al anderhalf!’

Van een ander ouderpaar hoor ik deze overwegingen: ‘Onze dochter trekt haar hoortoestellen steeds uit haar oren. Wij vinden best dat ze even mag kijken, ja toch? Daarna doen we de toestellen meteen weer bij haar in!’ Versus: ‘Ik ga er gewoon geen drama van maken: als ons kind zijn hoortoestellen niet in wil, tja, dan maar niet.’

Of over de crèche: ‘Onze dochter gaat het vast heel leuk vinden op de crèche, want ze vindt het zo leuk om naar andere kinderen te kijken! En het is dan echt een voordeel dat ze niet alle drukte zo hard hoort!’ Tegenover: ‘Echt niet dat ik onze zoon naar de crèche doe: hij krijgt door zijn doofheid helemaal niets mee van wat die leidsters zeggen! En als ik zie hoeveel tijd je moet nemen om echt contact met hem te maken, denk ik: dat doen ze daar nooit. Dan maar wat langer thuis.’

Of de bekentenis van een moeder, die huilend zegt: ‘Op het internet doen een heleboel dove mensen alsof het zo fantastisch is om doof te zijn. Zo van: prachtig, gebarentaal. Maar ik ken deze wereld niet en het is wel mijn kind. Ik zou zo graag willen dat ik mijn kind meteen begrijp, maar dat is niet zo en dat doet zoveel pijn…’
En aan de andere kant een vader die, nadat zijn baby de diagnose doofheid heeft gekregen, zegt: ‘Ik keek in haar ogen en toen bedacht ik me: voor haar is de wereld perfect, zij weet niet beter! Het voelt gewoon niet goed om verdrietig te zijn, terwijl zij zo stralend om zich heen kijkt!’

Hopelijk luisteren al deze ouders vooral naar zichzelf, want dan heb je meeste kans dat hun kind de mooiste basis krijgt. Dan hoef ik, als gezinsbegeleider, niets anders te doen dan bevestigen wat zij voelen en in actie omzetten wat ze graag willen. Linksom of rechtsom krijgen ze hun kinderen sowieso wel groot.

Ruth Hartogs is gezinsbegeleider bij de afdeling Vroegbehandeling van de NSDSK en begeleidt gezinnen met een doof of slechthorend kind. In haar columns beschrijft ze waar ouders mee te maken krijgen en voor welke keuzes ze komen te staan. De columns zijn gebaseerd op werkelijke ervaringen, maar alle namen zijn vanwege de privacy gefingeerd.