Vandaag was het weer ‘fysio-tijd’. Nu heb ik aan de lopende band fysiotherapie, om mijn nek wat soepel te houden, of in ieder geval met minder pijn. Ik ‘sport’ ook, op mijn niveau en op eigen tempo. Dit houd ik al heel wat jaartjes vol. Ik heb echter ook fysiotherapie om mijn overtollige vocht af te voeren. Dat heet lymfedrainage.

Ik besprak deze lymfedrainage met mijn endicronoloog (specialist voor patiënten met hormoonaandoeningen, zoals de nierziekte van Margriet, red.). ‘Ik vind het wat hocus-pocus,’ zei ik. ‘Het is wat kneden en duwen, maar het helpt wél’. ‘Vraag niet hoe het kan,’ was haar reactie, ‘maar geniet er gewoon van!’ Een zeer wijs advies.

In zo’n behandelkamer bespreek je heel wat, zeker als je na lange tijd een vertrouwensband hebt opgebouwd. Het gaat dan niet alleen meer over je klachten, je gezondheid, het ziek zijn, je pijntjes of je belemmeringen. Nee, het gaat over van alles en nog wat. Van wereldproblemen tot ‘wat eet jij vanavond?’ En soms lachen we heel wat af.

Ik heb twee fysiotherapeuten. Eén voor mijn nek, schouders en bovenrug, de ander voor lymfedrainage en sporten. Met beide kan ik prima door een deur. Ook dat is logisch, anders was ik al lang afgehaakt. Beide fysiotherapeuten hebben een positieve kijk op de wereld en beschikken over méér dan voldoende humor.

Vanwege mijn ziekte heb ik een sonde, die zit in mijn neus. Heel onhandig bij fysiotherapie. Zeker omdat het slangetje van de sonde achter mijn oor zit. Daar zit ook al een bril en een hoortoestel. Als ik op de behandeltafel ga liggen, floept er van alles achter dat oor vandaan. Iedere keer moet ik op zoek naar een manier om dat te voorkomen. Deze keer hangen we de tas rechts, de sonde zit links, onder mijn kin door en… ja hoor, alles blijft achter mijn oor.

Nu is het wel een kunst om ervoor te zorgen dat de fysiotherapeut, voordat ik opsta, mijn tas meeneemt. Dat wil nog wel eens mislopen. Ook vandaag komt onze fantasie weer goed op gang, omdat ik alwéér bijna wordt gewurgd. Samen vullen we de krantenkoppen in: ‘Fysiotherapeut wurgt patiënt. De therapeut zit in voorarrest’. Of: ‘Werd de klagende patiënte de fysiotherapeut teveel? Maakte hij er een einde aan met behulp van haar eigen sonde?’ Ook vroegen we ons direct af hoe we dat dan moesten regelen met de ziektekostenverzekering.

Ziektekostenverzekeringen willen alles immers graag transparant. Welke behandeling heeft er plaatsgevonden en met welk resultaat? Hoeveel minuten duurde het, wat is de prognose en wat het behandelplan? Etc. etc. Administratie noemen we dat. Maar hoe transparant kun je als fysiotherapeut zijn? Want wat gebeurt er in die behandelkamer nu precies? Nou, fysiotherapeut wurgt patiënt met haar eigen sonde…. Zou dat ook vergoed worden?

Margriet van Loon (63) woont in Waalwijk en is een ras-optimist. Sinds enkele jaren heeft ze een chronische nieraandoening, de Ziekte van Addison. Ze is slechthorend sinds haar kindertijd. Haar columns zijn een afspiegeling van haar positieve en humoristische instelling.