In Uganda – Bezoek uit Nederland

Nog een paar dagen, en dan krijg ik bezoek uit Nederland. Dat is altijd bijzonder. Niet alleen is het leuk om vrienden na lange tijd weer te ontmoeten, maar bovenal is het bijzonder om hen mijn leven hier te kunnen laten zien. Iets te kunnen delen van wat voor mij het leven hier in Uganda zo bijzonder maakt. Ik zeg vaak, het is een compleet andere wereld hier. Het is lastig om dat uit te leggen aan mensen die hier niet zijn geweest. Als iemand dan komt, kan je het veel beter delen.

Dit keer komen er dove vrienden. En dat maakt dat ik me de afgelopen tijd meer bewust ben geworden van de geluiden om me heen. Van alles dat ik met hen kan delen, is er ook het een en ander dat zij op een andere manier zullen beleven.

Thuis hoor ik de vogels ’s ochtends fluiten. De haan kraaien. Soms een koe loeien. Dat zijn geluiden waar ik van geniet. Ook hoor ik mijn buren. Ik woon op een compound (een aantal huisjes met een muur eromheen), en veel van mijn buren leven vooral buiten. Dus hoor ik hen praten, lachen, of ruzie maken. Ik hoor de pannen en het bestek als er buiten wordt afgewassen. Muziek kan je hier net zo hard zetten als je zelf wil, dus luister ik regelmatig mee met andermans muziek. Ik ben eraan gewend geraakt. En anderen horen maakt me ook gelukkig. Ik kan op die manier alleen zijn, en tegelijkertijd toch in contact met anderen.

’s Nachts is er ook geluid. Veel kerken hebben eens per maand of vaker een ‘overnight’. Dan ga je, van vrijdagavond tot zaterdagochtend, de hele nacht zingen, bidden, luisteren naar een preek. Ik ga zelf ook soms naar een dergelijke overnight. In veel kerken wordt het geluidsniveau goed hard gezet, zodat iedereen kan weten dat er een overnight gaande is. En dus kan ik meeluisteren vanuit m’n bed, als ik midden in de nacht wakker word.

In de stad is er ook veel geluid. Er wordt heel veel getoeterd, door de vele busjes en brommers. Het verkeer is chaotisch. Er is veel levendigheid, en dat brengt mooi geluid met zich mee. Ook de vele mensen die mij iets toeroepen, omdat ik blank ben. “Mzungu” (blanke) is het meest gehoorde, maar er zijn ook talloze andere uitspraken om mijn aandacht te trekken.

Maar Uganda is ook een land waar zoveel te zien is. Zoveel kleur, zoveel beweging. In Nederland kan ik me vervelen in de auto of de trein. In Uganda is er altijd genoeg te zien. Van de kleurrijke gebouwen, de diversiteit aan kleding, de talloze winkeltjes en mensen die buiten hun koopwaar aan de man brengen, tot het afval overal. Er zijn zoveel mensen en dat krioelt maar door elkaar heen. Mensen lachen, mannen stoeien, kinderen spelen.

En dan natuurlijk de prachtige natuur. Het bruinrood van de aarde, het groen van de begroeiing. De vogels, de koeien, geiten, kippen. En de wilde dieren in de natuurparken.

Uganda is een land om je ogen uit te kijken! Ik zie er naar uit om dat met mijn vrienden te mogen delen. Nog een paar daagjes en dan is het zover…

Mijn naam is Famke (Nakimuli) Wildeman, 37 jaar, en tolk Nederlandse Gebarentaal. Sinds de zomer van 2016 woon ik in Uganda. Ik werk daar als vrijwilliger op een dovenschool, Uganda School for the Deaf in Ntinda, in de hoofdstad Kampala. Ik geef les en ik zoek sponsors voor kinderen uit armere gezinnen. Ook onderhoud ik contacten met de tolken Gebarentaal.