Hier is weer een berichtje uit CI-land! Het is een wonderlijke sprookjeswereld waar ik in terecht ben gekomen, vol klikjes, piepjes, bromgeluiden, ruis… Nu bijvoorbeeld hoor ik een terugkerend zoemgeluid in de keuken, zou dat de koelkast zijn? Ik kom er niet achter, dus straks maar aan Vincent vragen als hij thuis is.

Vandaag heb ik een rustdag, na vier lange intensieve dagen in het ziekenhuis (waar ik volgens onze tweejarige zoon naartoe ga om mijn oor te laten ‘repareren’, haha) en dat is fijn, want ik ben MOE met hoofdletters… overdag hoortrainingen en andere afspraken in het ziekenhuis en ’s avonds als onze peuter slaapt nog een uur woordjes oefenen met Vincent. Plus al die ondefinieerbare geluiden van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat… mijn hersenen draaien overuren, en tegen de tijd dat we klaar zijn verlang ik enkel nog naar stilte en mijn bed.

Vincent en mijn vader zijn benoemd tot co-therapeut en zijn om de beurt met me mee geweest de afgelopen dagen, dat was ongelooflijk fijn! Het blijft bij tijd en wijlen flink emotioneel en dan is het prettig als iemand met chocola of een zakdoekje wappert. Beide mannen hebben naar fragmenten mogen luisteren hoe alles voor mij ongeveer klinkt met CI. Paps omschreef het als een berg kiezelstenen in de droger, nou, lekker hè!

De hoortrainingen voelen vooralsnog heel onwennig. In plaats van te mogen liplezen, zoals ik al 36 jaar doe, houdt de logopediste een borduurring-met-lap-stof voor haar mond als ze tegen me praat. Het nazeggen van de klanken en woordjes lukt nog voor geen meter, maar ze legt uit dat mijn CI nog lang niet optimaal afgesteld staat, en dat het na iedere nieuwe fitting (afstelling) echt beter zal gaan. Het vergt wel een enorme mentale omschakeling om na al die jaren te leren vertrouwen op mijn oren in plaats van ogen…

Gisteren had ik mijn allereerste woordjestest. In een geluiddichte kamer kwamen woordjes uit een speaker en ik moest nazeggen wat ik hoorde, ook als dat alleen maar een klinker was. Tot mijn grote frustratie klonken vrijwel alle woorden als ‘Sint’, ‘muur’ of ‘lied’, terwijl ik natuurlijk wist dat dat niet kon… blijkbaar is de huidige Sint-gekte me naar het hoofd gestegen! Op basis van de enkele klanken die ik goed gehoor-gokt heb, haal ik een spraakverstaan van een schamele 17 procent, pfff. Met hoortoestellen scoorde ik ook niet hoog, maar met mijn CI voel ik me vooralsnog écht knetterdoof ondanks die constante herrie om me heen. Geduld opbrengen vind ik dan ook een enórme opgave. Het horen gaat slechts met kleine ministapjes vooruit en gisteren werd ik er weer fijntjes op gewezen door de logopediste: ‘De totale revalidatie duurt 365 dagen hè, en dit is pas dag 4…’ Zucht. 

Overigens zijn er ook euforiemomentjes. Zo hoor ik tijdens het eten inmiddels het verschil tussen het gekletter van bestek en de pratende mensen aan tafel. Vanmorgen nam ik ineens luid en duidelijk een melodietje waar uit de speelgoedbus die onze zoon van Sinterklaas heeft gekregen. En bij het oefenen met Vincent ’s avonds merk ik ook dat het steeds ietsje beter gaat. En dat is dan weer een kleine opsteker!

Ook krijg ik sinds de fitting van afgelopen dinsdag de spraakgeluiden van onze tweejarige binnen! Maandag was het nog net alsof onze peuter geluidloos sprak, maar nu hoor ik ‘m klanken produceren. Wát hij zegt is nog volkomen onduidelijk, maar ook daar zit dus een beginnetje…

En het mooiste geluid sinds mijn aansluiting? Het tikken op een toetsenbord!! Géén idee hoe dat kan, maar dat klinkt dus als prachtig zoet getingel. Dus als iemand van het CI-team zegt: ‘Excuses, ik moet even je dossier in de computer bijwerken’, zeg ik genietend: ‘Oh, geen enkel probleem hoor, neem je tijd…’

Vandaag dag 5 dus, en thuis aan de slag met de huishoudelijke geluiden… hoe klinken de stofzuiger, de wasmachine, de deurbel? Wat ik eerder met hoortoestellen niet waarnam was het getik dat de gasknop maakt als je hem lang ingedrukt houdt, bizar is dat! Verder heb ik voor straks al wat luisterboeken klaarstaan op de laptop om ze met het papieren boek ernaast te beluisteren: oefenen oefenen oefenen dus (x1000)…

Marieke (37 jaar) woont samen met haar partner Vincent en hun peuterzoon. Ze werkt als redacteur bij het Rijksmuseum en heeft afgelopen november een cochleair implantaat gekregen. Voor doof.nl blogt ze over de operatie en de revalidatie.