Hij heeft zijn cochleair implantaat (CI) krap vier maanden, maar nu al ervaart Hans de Ridder (68) dat hij weer veel meer betrokken is bij zijn omgeving. Niet alleen het verkeer om zich heen of de vogelgeluiden vallen hem op. Hans vangt hier en daar zelfs ook weer gesprekken van anderen op. ‘Ik bemoei me weer met van alles, daar is mijn omgeving nog niet helemaal aan gewend, haha.’

Voordat hij zijn CI kreeg, kon Hans zich niet voorstellen dat hij weer zou kunnen meedoen aan gesprekken. Rond zijn 35ste kreeg hij last van tinnitus en dat verergerde in de loop der jaren. Eerst merkte Hans dat hij alleen bij lezingen de spreker niet meer kon verstaan en dat hij wat moeite had om gesprekken te voeren in rumoer. Maar zijn gehoor werd alsmaar slechter. ‘Toen ik in 2011 ook nog getroffen werd door een aanval van gordelroos in mijn linker gezichtsgedeelte, verdween het gehoor in mijn linkeroor vrijwel geheel’, vertelt Hans.

Hoortoestellen in de prullenbak
‘Daarna ging mijn gehoor verder achteruit en uiteindelijk moest ik zelfs mijn functie als afdelingshoofd neerleggen. Gelukkig kon ik de rit wel uitzitten, want ik werd assistent van de directeur en kon leuke dingen doen en grote veranderingen voorbereiden. Maar na mijn pensionering gingen de hoortoestellen de prullenbak in. Bij versterking tot bijna 100% was het dragen ervan gewoon heel vermoeiend.’ Zijn kno-arts bracht toen voor het eerst het cochleair implantaat ter sprake. Hans wilde daar in het begin niks van weten. ‘Mooi niet! Ik wil gewoon mijn hoortoestellen beter laten afstellen, dacht ik toen.’ De arts wist Hans er uiteindelijk wel van te overtuigen dat ze het maximale uit zijn hoortoestellen hadden gehaald. ‘Met mijn ogen dicht verstond ik werkelijk niks.’

Eerste aansluiting
In april 2017 werd Hans geïmplanteerd en hij kan zich nog goed herinneren dat hij teleurgesteld was bij de eerste CI-aansluiting. ‘Ik kwam gedesillusioneerd thuis. ‘Toen’ en ‘doen’ klonk voor mij echt hetzelfde. En ik verstond ‘oogklep’ waar ‘koplamp’ werd gezegd, en ‘zon’ in plaats van ‘school’. Daar moet je als CI-drager maar mee leren leven, hoorde ik van anderen.’ Gelukkig kwam er al snel verbetering. ‘De volgende dag kreeg ik weer een nieuwe fitting en die was gelijk veel beter. Vanaf dat moment geloofde ik er helemaal in en samen met mijn vrouw en twee buurmannen ben ik volop aan het trainen gegaan. Na één week zat ik al op 61%, een week later op 69% op 65dB. En na vier weken had ik bij 75dB al 85% spraakverstaanbaarheid.’

Nuttig in de maatschappij
Nu, vier maanden later is Hans heel wat hoorervaringen rijker. ‘Heel emotionele ervaringen ook’, zegt hij. ‘We gingen al bijna tien jaar nergens meer naartoe. Maar ik heb nu weer energie voor tien. Ik werk als vrijwilliger op een school en in een bejaardenhuis en kan weer gesprekken voeren. Er gaat een wereld voor mij open. Na mijn pensioen wilde ik als zzp’er aan de slag, maar niemand zit te wachten op een dove adviseur. Ik ben eigenlijk te lang uit de roulatie geweest. Dus ik vind ik het heerlijk om weer nuttig in de maatschappij te zijn.’

Nieuwe hoorervaringen
‘Deze zomer kwam ik voor het eerst weer op een verjaardagsfeestje met ruim veertig mensen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik enorm schrok van de herrie toen ik binnenkwam. Maar gelukkig was het mooi weer en stonden de meeste mensen buiten. Ik heb voor het eerst echt, zonder de ‘tolkhulp’ van mijn vrouw, met allerlei mensen gesprekken kunnen voeren. Na ruim drie uur was de accu wel leeg, niet die van mijn CI maar van mijzelf. Maar het was een fantastische ervaring.’ Hans begint ineens te lachen: ‘Omdat ik mijn eigen stem duidelijker hoor, praat ikzelf wat minder hard. Dat heb ik niet altijd in de gaten. Wanneer mijn vrouw mij dan niet kan verstaan vraagt ze of mijn batterij soms leeg is, haha,’

Hans is ook voorzichtig begonnen met het luisteren naar muziek. ‘Het is er nog niet veel mooier op geworden, maar ik vind het al heel wat dat ik überhaupt weer muziek kan horen. Vooral het ritme, dat geeft al voldoening. Ik ben er wel van overtuigd dat dit nog zal verbeteren en misschien dat ik op den duur ook kijk welke extra hoorhulpmiddelen hier handig voor zijn.’

De leukste geluiden
Het is al snel duidelijk welke geluiden Hans het meest blij maken: ‘Het getjilp van vogeltjes, die had ik zeker in geen 25 jaar meer gehoord! En ook niet onbelangrijk, met mijn kleindochter van vier jaar heb ik eigenlijk voor het eerst echt kunnen praten dankzij mijn CI. Met mijn zoons en kleinzoons ging dat wel min of meer in één-op-één situaties, maar met mijn CI gaat dit uiteraard nu veel beter. En wat ik ook erg grappig vind, is dat ik me ineens weer met van alles bemoei omdat ik gesprekken kan opvangen. Laatst zat mijn vrouw lekker te kletsen met onze buurvrouw en werd ik onderwerp van gesprek. Toen moest ik wel even inbreken: “Dames, het klopt niet helemaal, mag ik het zelf aanvullen?”. Ja, daar hadden ze niet van terug. Mijn omgeving moet er dus ook nog aan wennen dat ik meer hoor, haha.’