Bij elk kuchje slaat de schrik me om het hart. Ik word er wat hypochondrisch van. Natuurlijk kuch je wel eens, nies je wel eens, ik ook. Dat houdt niet direct in dat ik ziek(er) ben. Of nog erger: dat ik corona heb.

Het alleen binnen zitten staat niet in mijn top tien van leuke dingen. Maar als ik zo gezond mogelijk wil zijn, moet ik in huis en tuin blijven. Mijn overbuurman ligt op de IC. Corona. Nee, ik heb geen contact met hem gehad. Hij woont alleen met een reuze grote hond – een merkhond, maar welk merk weet ik niet. Zijn zoon en puberkinderen komen een aantal keren per dag om de hond uit te laten (ik weet zeker dat het een ‘hij’ is, want deze grote hond heeft ook enorme ballen). Ik heb respect voor ze en ik hoop dat de overbuurman het gaat redden.

Laatst vroeg iemand via de app: ‘Komen de muren al op je af?’ En ik bedenk me dat ik het zeker saai vind, maar de muren staan nog overeind. Ik denk eerder dat Manu de kat soms gek van me wordt. Ik knuffel haar veel en ik merk dat ik meer tegen haar praat (ik moet mijn stem immers ook af en toe gebruiken). Maar dat is niet zo gek, toch? Het zou pas verontrustend worden als de kat terug begon te praten en ik haar verstond!

Gisteren ben ik op de koffie geweest bij de buren. Nee, niet schrikken; via FaceTime. We hadden een chat-afspraak gemaakt, alleen moest je zelf voor koffie, thee en koekjes zorgen. Het was gezellig en we zijn weer even bijgepraat. Op naar de volgende koffie-afspraak.

Daarnaast zie ik zoveel andere leuke initiatieven. Zo hangt er ook bij mij een beer voor het raam. Een geprinte, omdat ik geen echte beer in huis had. Er komen kinderen langs – maximaal drie kinderen met een papa of mama. Ze doen mee aan de berenjacht. Maar ik zie wel veel minder kinderen dan anders. Gelukkig, want dan zijn ze in huis en tuin.

Mijn huis is gevuld met bloemen, laat ik daar nou net gek op zijn. Gekregen van verschillende mensen en instellingen. Een organisatie had een mail naar een kweker gestuurd met de vraag om bloemen voor hun klanten. Ze kregen meteen 7000 bosjes tulpen. Natuurlijk had die kweker ze liever verkocht, maar mensen zoals ik zijn er blij mee.

Wat ik wel moeilijk vind in deze tijd: de (kleine) ondernemers die alles doen om hun hoofd boven water te houden. Zij en vele anderen hebben het moeilijk. Maar het weegt niet op tegen het verdriet van mensen die een geliefde hebben verloren. Ik hoop zo dat de overbuurman het gaat redden. Maar het ziet er slecht uit.

De aanbiedingen om boodschappen te doen zijn echt hartverwarmend. Of alleen al de opmerking: ‘Kan ik iets voor je doen?’ Zou men dit over een aantal weken ook nog steeds doen? Ik denk het wel. Ik denk ook dat ik de komende tijd in mijn huisje en tuin zal blijven, ondanks dat ik ernaar snak om eruit te gaan, mensen te ontmoeten, te vergaderen etc. Manu gaat het nog lastig krijgen met mij.

Wat zou het mooi zijn als we de naastenliefde die we nu allemaal ten toon spreiden vast zouden houden. Dat corona na veel verdriet en ellende ook iets moois nalaat. Meer eensgezindheid, oog voor een ander, communityzin. Ik hoop het. Ik hoop echt als we weer in de waan van de dag zitten, dat we dan iets geleerd hebben van corona. Ik ga in ieder geval mijn best doen.