Vorige week vloog ik van Londen naar Zürich. Er was een bijeenkomst voor diverse managers van Sonova, een grote internationale organisatie die innovatieve hooroplossingen ontwikkelt. En ik was uitgenodigd om iets te vertellen over mijn cochleair implantaat (CI). Nu heb mijn CI inmiddels al vijf jaar, maar er gaat geen week voorbij dat ik niet stil sta bij de dingen die weer kan horen, of de mogelijkheden die ik heb dankzij dit geweldige staaltje vernuft. En omdat ik dus steeds weer nieuwe dingen ontdek en ervaar, blijft het verhaal dat ik vertel zich ook steeds weer ontwikkelen.

Living my Britsh Dream, was het thema van mijn presentatie in Zwitserland. Het is namelijk altijd al een droom van mij geweest om in Engeland te wonen. Als kind van een Nederlandse moeder en Engelse vader, is het land van de adembenemende country sides en de gezellige pubs mij natuurlijk niet vreemd. En altijd als we langs die glooiende heuvels en kronkelende landweggetjes reden, verloor ik me in het indrukwekkende landschap en fantaseerde ik hoe het zou zijn om daar te wonen.

Naarmate de jaren vorderde ging ik echter steeds slechter horen. En hoewel ik mezelf nooit een beperking heb opgelegd in de dingen die ik graag deed, merkte ik wel dat ik een avontuur in het buitenland toch net iets te spannend vond als slechthorende. Ook omdat ik niet tweetalig ben opgevoed, zag ik het niet voor me dat ik me zou redden in Engeland. Ik had al moeite om mensen in het Nederlands te verstaan, laat staan in het Engels! En zo belandde mijn droom langzaam maar zeker in de ijskast.

Uiteindelijk heeft het me nooit echt losgelaten, want het bloed kruipt waar het niet gaan kan. En toen ik dankzij mijn CI steeds weer beter kon horen en mensen verstaan, groeide mijn zelfvertrouwen ook steeds meer. Niet in de laatste plaats omdat ik na jaren van gehoorVERLIES, eindelijk weer gehoor WIN. En met name dat stabiliseren van mijn gehoor, gaf me zekerheid. Het verliezen van je gehoor gaat niet alleen om het verliezen van geluiden en gesprekken, het gaat ook om het langzaam verliezen van wie je was, bent of wilt zijn. En in mijn geval verloor ik dus ook een droom omdat ik dacht dat ik het niet kon.

We kunnen dus wel zeggen dat ik dankzij technologie, mijn CI en natuurlijk ook een vleugje van mijn eigen lef, nu mijn droom aan het verwezenlijken ben! Ik ben inmiddels twee maanden in Londen en het gaat waanzinnig goed. Ik woon samen met een Londense vriend met wie ik eindeloze gesprekken in het Engels voer, ik heb verschillende sociale activiteiten zoals borrels, wandelingen en culturele uitjes gedaan en ik heb zelfs al een leuk sociaal netwerk opgebouwd van mensen met wie ik vaker afspreek. Maar ik ontmoet ook veel mensen op straat met wie ik spontane gesprekken heb.

En nou versta ik natuurlijk echt niet alles, zeker in de pubs is het soms een kabaal van jewelste! Maar het gaat erom dat ik dankzij mijn CI een stabiel gehoor heb, weet wat ik wel en niet kan horen, en daardoor ook zelfverzekerd ben om uitdaging aan te gaan. Ik schuw geen enkele gelegenheid meer en laat mensen ook weten dat ik slechthorend ben. Dit zijn allemaal dingen die ik in Nederland al onder de knie had, maar hier in Londen, in een andere taal en omgeving, realiseer ik weer elke dag hoe dankbaar ik ben met de mogelijkheden van techniek. Dankzij mij CI kan ik doen waar ik goed in ben en wat bij mij past: socializen! Cheers ?

Frances (35) is freelance redacteur voor onder andere Berengroep en draagt een cochleair implantaat (CI). Deze zomer is ze een paar maanden in Londen om zich meer te verdiepen in haar Engelse roots. Voor doof schrijft ze columns over interessante dingen die ze meemaakt als slechthorende.