Gewapend met m’n desinfecterende handgel, een voorraad toiletpapier (een normale voorraad, op dringend advies van onze Minister-President en kracht bijgezet door de inmiddels legendarische gebarentolk Irma) en in mijn provisorisch ingerichte thuiskantoor, ben ik klaar om mijn werkdag te beginnen. En mijn collega’s met mij, vertellen ze me op de chat. Het team, wat normaal gesproken een intiem kantooreiland deelt, is nu gedwongen om vanuit huis aan de slag te gaan. Zoals ik in bijna elk gesprek wel een keer zeg: ‘Het zijn vreemde tijden…’

Het leek zo ideaal om net wat langer in bed te kunnen blijven liggen en de hele dag in een joggingbroek en op sokken te werken. Om niet in een overvolle ochtendtrein naar kantoor te reizen en om nog even niet sociaal te hoeven doen tegen collega’s, voordat de eerste koffie door mijn aderen stroomt. Nu, vier weken later, wil ik daar graag op terugkomen.

Met meer sentiment dan ik gewend ben, mis ik mijn collega’s, de gezamenlijke lunchtafel en zelfs de arme kantoorplanten die nu waarschijnlijk geen water krijgen. Ook ben ik bang dat mijn collega’s vergeten om af en toe een korte karaoke-pauze te nemen. Ik ben normaal gesproken immers de kantoor-DJ.

Etherdiscipline

Het werk gaat wel verder, ook thuis. Ik prijs me gelukkig, omdat ik me er ontzettend van bewust ben dat het voor veel mensen een onzekere periode is op werkgebied. Bij Tolkcontact zien we dat terug in het aantal tolkaanvragen. Hoewel het zonnestralen regent, giet het ook annuleringen en afzeggingen. Normaal bellen we dagelijks naar tolken om ze te vragen of ze tijd hebben om een bepaalde aanvraag aan te nemen. Maar nu lijkt het net alsof ze allemaal met hun telefoon in de hand aan het wachten zijn tot er een aanvraag binnenkomt en ze aan de slag kunnen.

Gelukkig hebben we het videobellen nog meer omarmd dan normaal. Het is bijna een noodzaak geworden. Vanochtend nog, tijdens de start van mijn werkdag. Even videobellen met het team, mét een gebarentolk erbij. Het vergt wel wat nieuwe afspraken over wie er aan de beurt is om te praten. Ouderwets de vinger opsteken werkt best aardig. Het is prachtig dat de techniek er is, al is het ergens ook wel weer spannend om een weg te vinden door een wirwar van verbroken internetverbindingen, resolutieschommelingen en krakende microfoons. Ach ja, het oplossen van die problemen houdt ons tenminste van de straat.

Wij gaan door

Hoewel de maatschappij op veel plekken stil staat, gaan we bij Tolkcontact dus vanuit huis gewoon door. Ook het tolkcentrum – waar tolken gebarentaal klaar zitten om ervoor te zorgen dat dove mensen kunnen bellen met horende mensen – draait op volle kracht. Ons hele team staat als vanouds voor iedereen klaar. Er is weliswaar geen sociaal contact, maar gelukkig wel Tolkcontact.

Erik werkt bij Tolkcontact en helpt mensen zoeken naar een tolk voor verschillende afspraken. In zijn vrijwilligerswerk gaat hij in gesprek met scholieren over de diversiteit van de samenleving en hoe we met elkaar een leefbare wereld kunnen maken. Om ’s avonds bij te komen kijkt hij graag een film onder het genot van een glaasje wijn.