Iedereen kent wel de Wet van Murphy (‘Alles wat fout kan gaan, zal fout gaan’). Hier was Murphy de afgelopen tijd ook duidelijk binnen.

Sinds vier weken is er hier in huis hard gewerkt. De woonkamer en keuken zijn helemaal leeggehaald, uitgezocht en schoongemaakt omdat ik een nieuwe vloer wilde. Ik rijd hier in huis rond met een trippelstoel. Dat is een soort bureaustoel die omhoog en omlaag kan, en je kan er dus mee rondrijden.

Mijn laminaat had ik overgenomen van de vorige bewoner, dus was al erg oud. Ik woon hier alweer vijftien jaar. Ik reed er met mijn stoel letterlijk grote gaten in. Dus er moest een nieuwe vloer komen, maar ja, als je dat doet, dan heeft de kamer ook een schilderbeurt nodig. Ik schakelde de hulptroepen in.

De kamer werd geschilderd en er werd een PVC-vloer gelegd. Ondertussen bedachten we dat een andere eettafel, stoelen en een nieuwe lamp ook wel beter zou zijn. En een mooier bed in de kamer misstaat ook niet. Dus ging ik ondertussen ook nog wat shoppen.

En toen kwam Murphy op bezoek. Bij het leggen van de PVC-vloer had de vloerenman even een draad op de buis van mijn nieuwe (tweedehands) traplift geplakt. Op een ochtend sta ik bovenaan de trap, wil de lift naar boven halen, maar… geen beweging. Op mijn billen ga ik de trap af naar beneden en zoek direct contact met de leveranciers. Ik heb de traplift net nieuw. Hij mag dan tweedehands zijn, maar dat hij nu al stuk is, is wel heel erg snel. De monteur komt en moppert er luidkeels op los: ‘Welke oen plakt nu iets vast op een buis?!’ Er blijkt ducttape in de motor te zitten… foutje! De man blijft mopperen en ik vraag hem of hij ook wel eens een fout maakt. De vloerenman heeft die draad niet expres op de buis geplakt. Gelukkig toont hij wat menselijkheid, ja, hij maakt ook wel eens fouten.

Die nacht gaat ook mijn insulinepomp stuk. Nu heb ik dat ding niet voor niets, dus om één uur ’s nachts bel ik het noodnummer. ‘Ik heb een E7-storing,’ leg ik de man aan de andere kant van de lijn uit. De man vertelt mij dat ik twee knopjes tegelijk moet indrukken, de batterij eruit moet halen en vervolgens twee uur moet wachten.

Om drie uur ’s nachts werkt het ding nog steeds niet. Dus ik weer bellen. ‘Nou,’ zegt de man, ‘nu even dit en dat doen, en dan is het in orde. Over twee uur doet hij het weer.’ Om vijf uur ’s ochtends… je begrijpt het al, opnieuw E7. Dus ik bel wéér, nu wat geïrriteerder. Opnieuw moet ik wat knopjes indrukken en twee uur wachten.

Als de pomp om zeven uur ’s ochtends nog steeds een E7-storing aangeeft, bel ik opnieuw naar het noodnummer – nu echt met een zwaar pesthumeur – en ik ben klaar om in de aanval te gaan. Maar nu krijg ik een hele andere aardige meneer aan de telefoon. Hij zegt: ‘Ik stuur een koerier en dan komt het goed.’ En dat was ook zo.

Om half negen komen de hulptroepen weer: mijn broers, nicht en een vriendin. Ze beginnen enthousiast te sjouwen. Eerst zetten ze de ijskast die tijdelijk in de hal stond op een dikke deken, en schuiven hem zo naar z’n nieuwe plaats. Maar…. ahhhh, Murphy! Van de hal naar de keuken is plotseling een hele diepe kras in de nieuwe vloer te zien. Dat doet natuurlijk ook niemand expres. Gelukkig kan de vloerenman het herstellen met de overgebleven PVC, wat een topservice.

Murphy is geweest, denk ik, het is mooi geweest zo.

Maar helaas, Murphy is nog steeds op bezoek: mijn broer boort door de muur. Dat had hij eerder ook al gedaan, maar dat was vóórdat er werd geschilderd en kon dus makkelijk worden opgelost. Nu heb een een pas geschilderde grijze muur met een wit gat. Daar overheen hangt nu een foto en ik hoop dat de schilder het nog kan herstellen.

Inmiddels is de vloer hersteld, de kamer ingericht en ik ben er super blij mee. Ik slaap sinds vier jaar weer boven, en daar ligt nu ook veel troep die normaal gesproken allemaal in de woonkamer lag. Ik heb haast een nieuw huis, het lijkt wel of ik verhuisd ben! Met dank aan de hulptroepen, zonder hen was het nooit gelukt. Murphy is eindelijk vertrokken.