Managers, ze zijn overal. Soms zichtbaar, maar meestal niet. Ook hier in het ziekenhuis is dat zo. Ergens in een kamertje zitten mensen heel hard plannen te bedenken om alles zo goed mogelijk te laten verlopen.

Zo zijn er managers die het personeel managen, managers die over de logistiek gaan en managers die de organisatiestructuur gezond moeten houden. De inbreng van de mensen met de handen aan het bed is echter minimaal of soms zelfs nihil. Alles wat in dat kamertje door managers wordt bedacht, wordt gedropt bij de mensen op de werkvloer. De managers geven aan: dit is een goed plan, dus zo gaan we het doen.

Zo zijn de afdelingen Oncologie en Interne Geneeskunde samengevoegd. Ik snap de samenvoeging wel; oncologie is een onderdeel van interne geneeskunde, net zoals endocrinologie, neurologie etc. Maar… de mensen die hier op de werkvloer werken, de medewerkers met de ‘handen aan het bed’, hebben ooit gesolliciteerd op een specifieke afdeling. In dit geval de ene voor oncologie en de ander voor de interne geneeskunde. Nu zijn er ineens twee afdelingen samengevoegd met ieder zijn eigen specialisme, zonder dat de medewerkers daar begeleiding bij hebben gekregen. Er wordt van ze verwacht dat ze het gewoon ‘even gaan doen’.

Afgelopen week vertelde een verpleegkundige me: ‘Ik ben bang dat ik iets over het hoofd zie. Terwijl ik op Interne Geneeskunde een specialist was, ben ik op de afdeling Oncologie vaak onzeker.’ Ook de voedingsassistente vroeg om extra informatie, want: wat mogen mensen met kanker nu eigenlijk wel of niet eten? Of hebben ze juist iets extra’s nodig?

Er zijn ook medewerkers die de afdeling hebben verlaten en naar het Elisabeth Ziekenhuis zijn gegaan. Wat ooit een veilig team was, is dat nu niet meer. Beide specialismen zeggen niet voldoende te weten van de diverse ziektebeelden, maar de medewerkers moeten de patiënten wél optimaal verzorgen. En daarbij willen ze natuurlijk geen fouten maken.

De patiënten merken ook wat van deze samenvoeging, zeker patiënten die vaker terugkomen. Laatst hoorde ik één van de patiënten zeggen: ‘Het is niet meer hetzelfde sinds Interne Geneeskunde op onze afdeling erbij is gekomen’. Een andere patiënt zei: ‘Ik heb denk ik ook kanker, anders leggen ze me toch niet op Oncologie?!’ En dit alles omdat bij de ingang van de afdeling nog steeds alleen het bordje Oncologie hangt. Een bordje met Interne Geneeskunde erbij en de onrust is opgelost.

Ook voor de diëtisten is er veel veranderd sinds de fusie. Zij werken voortaan in clusters. Dat houdt in dat ze bijvoorbeeld één dag alle kinderen doen, de andere dag alle diabetische patiënten, etc. Het betekent ook dat ze voortaan zowel in het Tweesteden als in het Elisabeth werken. Door het reizen tussen twee ziekenhuizen zijn ze veel tijd kwijt. Wat zou de Manager Financiën hiervan vinden? Werken de verschillende managers überhaupt wel samen in zo’n groot ziekenhuis met zoveel personeel en patiënten?

Als ik het voor het zeggen had, zouden de managers ook eens in gesprek moeten gaan met de mensen van de uitvoer. Zouden de leidinggevenden in hun nieuwjaarsspeech een compliment geven aan alle mensen op de werkvloer die hun best doen om vorm te geven aan deze nieuwe situatie. Ik zou het toejuichen als er meer bottom up gewerkt zou worden, in plaats van top down. Noem het medewerkersparticipatie, net zoals we patiëntenparticipatie hebben.

Wat super mooi is om te horen is dat alle medewerkers zeggen: ‘We doen ons best om elkaar te vinden, om een team te worden’. Voor zolang het duurt natuurlijk, want die managers in die kamertjes zijn vast alweer bezig met een nieuw plan.

Margriet van Loon (63) woont in Waalwijk en is een ras-optimist. Sinds enkele jaren heeft ze een chronische nieraandoening, de Ziekte van Addison. Ook is ze slechthorend sinds haar kindertijd. Haar columns zijn een afspiegeling van haar positieve en humoristische instelling.