Astrid ervaart discriminatie als slechthorende arts
Astrid van der Werff is in opleiding tot patholoog (arts) en slechthorend. Ze ervaart weinig begrip voor haar slechthorendheid tijdens haar studies en in haar werk. In deze blog vertelt ze wat ze heeft meegemaakt als slechthorende arts.
‘Al jong wist ik dat ik dokter wilde worden. Maar het zag er niet naar uit dat ik dat zou kunnen. Ik ben namelijk slechthorend. En het ging moeizaam op de basisschool en de middelbare school. Ik werd gepest vanwege mijn hoorapparaten. Door het pesten was het voor mij moeilijk om te leren.
Tijdens mijn studie
Na de HAVO koos ik voor de hbo-studie Fysiotherapie. In het laatste jaar van mijn studie begon ik aan een tweede studie, Archeologie aan de universiteit. Via een studentenvereniging leerde ik mijn man kennen. Hij studeerde Geneeskunde. Toen hij hoorde van mijn oude droom om dokter te worden, moedigde hij mij aan mijn kennis over natuurkunde en scheikunde bij te werken. Ik haalde het toelatingsexamen voor zij-instroom Geneeskunde in Groningen, met zelfs een 8 voor natuurkunde! Ik kon beginnen met de studie Geneeskunde.
Door ‘geluk’ mijn studie gehaald
In 2010 haalde ik mijn diploma. De eerste jaren daarna deed ik ervaring op in het ziekenhuis. Artsen pestten mij daar vanwege mijn slechthorendheid, dat gaf me veel stress. Een opleider zei dat ik door geluk mijn studie had gehaald. Dat was niet alleen een belediging aan mij, maar ook aan al die artsen die mij gedurende mijn co-schappen (stage) beoordeeld hadden.
Tijdens mijn eerste opleidingsjaar werd mijn man radioloog. Er waren toen genoeg radiologen in Nederland, daarom moest hij in Engeland gaan werken. Ik bleef in Nederland met onze baby en kleuter. Ik probeerde het ouderschap te combineren met mijn opleiding, maar we besloten al snel dat dat niet ging. Ik en de kinderen verhuisden ook naar Engeland. Er was één probleem: ik kon Engels lezen, maar niet spreken of verstaan.
Fijn werken in Engeland
In Engeland begon ik aan een taalstudie. Mijn docent was afgestudeerd in muziek en hielp mij om de klanken te leren herkennen. Nadat ik mijn examen had gehaald, heb ik jaren in Engeland in de kliniek gewerkt. Tijdens een overleg nodigde een patholoog mij uit om eens op de afdeling pathologie langs te komen. Ze dacht dat het iets voor mij zou zijn om daar te werken. Uiteindelijk ben ik gestart met een opleiding Pathologie. Ik had het enorm naar mijn zin, maar toen kwam de Brexit.
Ontslagen in Denemarken
Daarna verhuisden we met het gezin naar Denemarken. Daar ben ik opnieuw gestart met een opleiding Pathologie in een ziekenhuis. Direct voelde ik dat ik niet geaccepteerd werd. Sommige collega’s weigerden mij begeleiding te geven. Ik had presentaties gegeven over mijn handicap, maar ze bleven mompelen en probeerden niet om duidelijker te spreken. Ik regelde hulp van een belangenvereniging, maar dat hielp ook niet. Na een jaar werd ik verwijderd van de opleiding. De artsenvereniging heeft geprobeerd dit recht te zetten, maar zonder succes. Ik solliciteerde op andere plekken naar een nieuwe stage, ook dat lukte niet. Inmiddels had ik contact met andere jonge Deense artsen met een handicap of chronische ziekte. Ik leerde dat mijn situatie niet uniek was. Het ergste is dat er in Denemarken een groot gebrek is aan artsen, maar dat deze groep artsen grotendeels werkloos thuiszit.
Discriminatie in Duitsland
Ik keek ondertussen of ik in Duitsland kon gaan werken. Ik haalde vlot het eerste taalexamen, maar werd slecht behandeld tijdens het tweede examen. Bij de examencommissie had ik van tevoren verteld hoe we met elkaar konden communiceren. Maar de examinatoren droegen mondmaskers en we zaten op vijf meter afstand van elkaar, met plexiglas tussen ons in. Ik brak het examen af en gaf aan dat zij de instructies niet opgevolgd hadden. Uiteraard begon ik een formele klachtenprocedure, maar ik heb nog steeds geen antwoord gekregen.
Terug naar Nederland
Mijn man kreeg een aanbod om fulltime in teleradiologie te werken, waardoor hij niet in een ziekenhuis hoefde te zijn maar op afstand kon werken. Dat betekende dat we konden wonen waar we maar wilden. We gingen terug naar Nederland. Onze kinderen vonden het fijn om dicht bij familie te gaan wonen. Na een korte oriëntatiestage werd ik aangenomen bij de opleiding Pathologie in Groningen. Tot nu toe heb ik het gevoel dat ik geaccepteerd word en heb ik het naar mijn zin. Ik hoop dat dat zo blijft.’
Reacties
Hallo Astrid , het hele verhaal komt me bekend voor.
Ik had hetzelfde bij de opleiding en mijn werk als fysiotherapeute ( ben doof).
Ik kwam in mijn leven en werk twee soorten mensen tegen: mensen die zeiden “ top wat je bereikt heb ondanks je handicap “ en alle hulp gaven waar mogelijk en mensen die zeiden “ verkeerde beroep gekozen “en alles mijn probleem vonden.
De meeste mensen hebben geen idee wat slechthorendheid en doofheid inhoudt behalve een beetje minder horen 😣
Voldoende licht , aankijken tijdens het gesprek en duidelijk articuleren is er niet bij , mensen denken je bent niet dom dus het zal wel meevallen allemaal dat slechter horen en zijn niet bereidt er een beetje meer moeite voor te doen om jou te helpen.
Ik heb ondertussen een CI , geweldig ding dat het volgen van cursussen minder frustrerend maakt.
Ik wens je veel succes toe in de toekomst met meer begrip van je collega s en de mensen om je heen.
Groet van Marian Robbesom
Hoi Marian,
Heel treffend en herkenbaar wat je zegt over die twee soorten mensen die je ontmoet. Het is zogezegd zwart of wit. Positief of negatief.
En wat je zegt: men begrijpt vaak niet wat slechthorendheid of doofheid precies inhoudt. Men denkt vaak dat hoorapparaten volledig ondersteunen ook.
Het gaat nu gelukkig beter, op mijn huidige werkplek houdt men er rekening mee en is men behulpzaam.
Ik wens jou ook heel veel succes toe, met ook begrip en hulp van collega´s. Fijn dat je CI je zo goed helpt. 🙂
groeten van Astrid
Hi Astrid,
Dank je voor delen van je verhaal! Indrukwekkend en knap hoe je met doorzettingsvermogen deze weg hebt afgelegd. Het spijt me te lezen dat je zoveel weerstand hebt ervaren onderweg. Mijn ervaring is anders en die wil ik toch ook delen, om mensen niet te ontmoedigen om een (para)medisch beroep te kiezen 😅 Ik ben ernstig slechthorend vanaf mijn geboorte, heb regulier onderwijs gevolgd en geneeskunde gestudeerd, met gebruik van ringleiding en solo-apparatuur. Ik ben juist altijd positief gestimuleerd om verder te gaan en heb (blijkbaar) geboft met behulpzame stagebegeleiders tijdens de coschappen. Inmiddels heb ik sinds een paar jaar een CI (heeft mij een tweede leven gegeven!) en ben ik in opleiding tot MSK-arts, een heel mooi vak. Ik leg altijd uit dat ik slechthorend ben en heb er nooit negatieve reacties op gehad.
Blijf geloven in jezelf, ik wens je alle goeds toe!
Hoi Jasmijn,
Dank je voor je reactie. Het is alleen maar heel fijn dat je niet hebt ervaren wat ik heb ervaren. Tot heden merk ik in mijn opleiding ook geen problemen op. (En ik kruis mijn vingers dat het zo blijft)
Ik wens jou ook alle goeds toe!
Ik lees het met grote bewondering dat je bleef doorzetten en in verschillende landen, wauw,
Ik ben psycho motorische therapie en werk op dat moment met mensen zonder hoor beperking. Het is een verrijking om met hen te werken maar ook word soms moe van wanneer collega’s zeggen dat cliënten tegen hun zeggen dat ze moeilijk vinden met mij, De vraag blijft wie vindt het eigenlijk moeilijk.
Het blijft een kunst om terug te geven dat het werken met mij juist helpend is om werken aan eigen problemen mentaal en fysiek,
#1
Beter vraag je door over dat moeilijk vinden. En die collega’s moeten het niet doorvertellen, maar aan de klagers laten weten dat ze jou duidelijk moeten aangeven dat ze een probleem hebben, dat met je besproken moet worden.
/1
#2
Waarom is met jou werken juist helpend om… ???
Ik denk niet dat ik blij zou zijn met een thereapeut die me vertelt dat haar gebrek juist zo geweldig goed & leerzaam is. Het is de therapie waar het om gaat, die uitvoerbaar en leerzaam moet zijn.
/2