Het audiogram is het resultaat van het toon-audiometrisch onderzoek. Het geeft de gevoeligheid van het gehoor aan voor verschillende toonhoogten. Maar hoe lees je een dergelijk audiogram nou eigenlijk?

Een audiogram is een ‘plaatje van je gehoor’. Het resultaat van de gehoortest wordt genoteerd in een audiogram. Het audiogram hiernaast laat van verschillende geluiden en spraakklanken zien waar ze in het audiogram liggen. De gele ‘banaan’ geeft het gebied weer, waar alle spraakklanken zich in bevinden, als iemand op een normaal niveau spreekt.

De verticale lijnen in een audiogram geven de toonhoogte of frequentie weer. De ‘125 Hertz (Hz)’ verticale lijn helemaal links in het audiogram geeft een hele lage toon weer. Als je van links naar rechts door het audiogram ´loopt´ wordt de frequentie steeds hoger, net als wanneer je op het toetsenbord van een piano van links naar rechts gaat. Het gebied met de voor spraak belangrijkste tonen ligt tussen 500 en 4000 Hz.

De horizontale lijnen geven het niveau of de sterkte van het geluid aan. De ‘0 decibel (dB)’ lijn boven in het audiogram staat voor een heel zacht geluid. Iemand met een normaal gehoor kan dit geluid nét horen. Als je van boven naar beneden door het audiogram ‘loopt’ wordt het geluid steeds harder. Een geluid van ongeveer 100 dB is voor iemand met een normaal gehoor onaangenaam hard.

De conclusie van het bovenstaande is dat elk punt in een audiogram dus een ander geluid weergeeft. Punt A in het audiogram hiernaast geeft een zacht geluid met een lage frequentie weer (10 dB, 250 Hz) en punt B een zacht geluid met een hoge frequentie (10 dB, 4000 Hz). Punt C geeft een hard geluid van een frequentie in het midden van het spraakgebied weer (90 dB, 1000 Hz).

De zachtste geluiden die iemand kan horen bij verschillende frequenties worden genoteerd in het audiogram. Dit zachtste geluid wordt de hoordrempel genoemd. Hoordrempels van 20 dB of beter worden als normaal beschouwd. De grootte van het gemiddelde gehoorverlies bij 500, 1000 en 2000 Hz wordt vaak gebruikt om het gehoorverlies te typeren:

Minder dan 20 dB: normaal gehoor
Tussen 20 en 30 dB: licht gehoorverlies
Tussen 30 en 60 dB: matig gehoorverlies
Tussen 60 en 90 dB: ernstig gehoorverlies
Meer dan 90 dB: zeer ernstig gehoorverlies

In het audiogram hiernaast geven de blauwe kruisjes de hoordrempels voor het linkeroor aan en de rode rondjes de hoordrempels voor het rechteroor. Deze persoon heeft links een normaal gehoor in de lage tonen, maar een ernstig gehoorverlies in de hoge tonen (links) en rechts een nagenoeg vlak ernstig gehoorverlies.

Als we het gehoorverlies van deze persoon nu in het audiogram met de gele ‘spraakbanaan’ weergeven krijgen we een indruk van de mogelijkheden die deze persoon heeft om spraak op een normaal spraakniveau te horen (en verstaan). Deze persoon kan met zijn linkeroor alle spraakklanken in de lage en midden tonen horen, maar zal ‘hoogfrequente’ spraakklanken zoals de /f/ en de /s/ niet horen. Met zijn rechteroor kan hij géén van de spraakklanken horen (bij normale spraaksterkte).

Gebaseerd op de website van de American Academy of Audiology
Vertaling door M. Stollman (AC Viataal), juni 2006