Een week geleden werd mijn cochleair implantaat aangesloten. De eerste geluidssensatie na jaren stilte was een luide en snelle – TAK TAK TAK -. Dit overkwam me nadat ik in de auto gestapt was na het ziekenhuisbezoek. Aanvankelijk dacht ik dat het de bouwvakkers waren die rondom het Utrechts Medisch Centrum een buslijn aan het aanleggen zijn. Mijn ogen zochten betekenis bij het geluid. Bijvoorbeeld een stoere bouwvakker met een moker, of misschien wel een heipaal voor een fundament.

Ik vroeg mijn zus – en oefenpartner – waar dit imponerende geluid vandaan kwam. “Och, dat is de richtingaanwijzer van je auto”, zei zij…

Dit was het begin van een stroom geluiden die al spoedig op gang kwam. Iedere dag hoorde ik meer geluiden. Lepeltjes die door een dampende koffiemok roeren, het eten van knapperige chips, de poes die over de houten vloer loopt en behaaglijk begint te spinnen bij de verwarming, maar ook het irritante klikken van een pen, schuivende voeten en de regen die op het platte dak valt. Helaas maakt een stralende zon geen enkel geluid.

Verstaan met spraakafzien gaat nu al een stuk eenvoudiger en vooral sneller. Vandaag bij de eerste hoortraining een paar leuke testen gedaan, waarbij ik enkele woorden en zinnen zonder mondbeeld – maar wel enige hulp – kon verstaan. Het vraagt veel energie en concentratie maar het is erg leuk om te doen. Ik realiseer me echter ook dat ik pas aan het begin sta van een lange zoektocht, een ontdekkingsreis naar vrijheid. De mogelijkheid om me zonder al te veel moeite in beide werelden vrij te bewegen en een keuze kan maken in welke ik me begeef. Soms in de grote horende wereld met haar mogelijkheden en dan weer in de fijne geborgen dovenwereld met zijn prachtige visualiteit en gebarentaal. Het één sluit het ander niet uit…

Pascal Ursinus