Op haar blog Ongehoord schrijft Marieke over haar ervaringen als slechthorende. Herkenbare situaties en leuke anekdotes worden met een vlotte pen beschreven. Deze keer schrijft Marieke over nachtelijke geluiden.

Nachtelijke geluiden

Ik liep stage bij een uitgeverij toen de directrice me vroeg of ik een paar weken op haar huis wilde passen. Als toenmalige ‘Amsterdam-Zuidoost-bewoner’ had ik daar wel oren naar, aangezien zij midden in het centrum van de hoofdstad woonde. Dus toog ik met een tas vol spullen naar een zijstraat van het Leidseplein.

Na een avondje stappen zou vriendin Marianne blijven slapen. Het was al bijna ochtend toen ze me in paniek wakker maakte, ze hoorde ‘rare’ geluiden in huis. Inbrekers? Vlug deed ik mijn gehoorapparaatjes in, maar hoorde niets. Marianne was er echter van overtuigd dat er iemand binnen was. Gewapend met een haarborstel en de laatste Harry Mulisch slopen we naar beneden. Halverwege de trap hoorde ook ik het angstaanjagende geluid en de schrik sloeg me om het hart. Wat nu? De politie bellen? Vluchten via het dakterras? Even stonden we in dubio, maar terug naar boven durfden we nu ook niet meer. Ten slotte besloot ik dat eentje de dapperste moest zijn en liep vastberaden verder.

Het duurde even voor mijn ogen aan het donker waren gewend en inderdaad, er bewoog iets in de woonkamer! Trillend zocht ik naar het lichtknopje – wat nog behoorlijk lastig is als je het huis niet kent – en zette me schrap voor een eventuele aanval. De duisternis maakte plaats voor een zee van licht, en de angst… voor opluchting. Lachend keken we elkaar aan. Het was Mr. Smith maar. Een zachtmoedig grijsharig oudje, die ze niet allemaal meer op een rijtje had en het zo nu en dan op een krijsen zette. We konden weer rustig gaan slapen. Maar niet voordat we de hoogbejaarde kater uitgebreid hadden vertroeteld!

Lees alle verhalen van Marieke op haar weblog.