Meneer Alkema is ernstig slechthorend. Het probleem daarbij is dat het spraakverstaan zo abominabel is dat hoortoestellen nauwelijk nog enige functie hebben. Eigenlijk net als bij een geheel doof iemand. Het hoortoestel dat hij heeft, draagt hij dan ook weinig.

De heer Alkema is, zoals gezegd, dus ernstig slechthorend, niet zo jong meer, maar nog lang niet levensmoe. Dus knutselt hij nog met veel plezier en grote regelmaat aan zijn bootje ergens in een Friese vaart. Zo is hij op een winderige dag op het dek in de weer met schuurpapier en verfkwast als daar een snelle jongen op een mountainbike aan komt racen, die in het voorbijgaan roept: ¨Hee opa, weet je ook hoe laat het is?¨. Alkema, die wel hoort dat de jongen iets roept, maar natuurlijk niet wat, roept terug:¨Ja, jongen, ´t valt niet mee¨. De jongen remt af en roept ¨heee, ouwe, ik vraag hoe laat het is!¨. Waarop Alkema nog iets zegt over het schrale weer of iets dergelijks. Nu stapt onze wielrenner van zijn bike en komt naar Alkema toe. Hij wijst geërgerd op zijn pols en stelt zijn vraag nog een keer. Ja wiedes, met zo´n ondersteunend gebaar snapt Alkema de vraag ook. Hij is wel slechthorend maar met zijn snapvermogen is niets mis. Hij kijkt op zijn horloge en noemt de tijd. Nu heeft de jongeman voor Alkema een goede raad. Terwijl hij een strijkgebaar achter zijn oor maakt zegt hij, als had hij er verstand van: ¨U moest eens een hoorapparaat kopen¨. Waarop Alkema een strijkgebaar over zijn pols maakt en antwoordt: ¨En jij een horloge!¨

Echt grappig zal slechthorendheid wel nooit worden, maar je moet er toch maar het beste van maken. Humor is misschien wel het krachtigste wapen tegen het isolement en de eenzaamheid die ernstige slechthorendheid al snel met zich meebrengt. Wees maar een Alkema.

Peter Kraft
Audioloog en directeur Audiologisch Centrum Friesland