‘Ik laat kinderen zien dat hun beperking niet beperkend is’

Annemarie werkt sinds drie jaar op de Viertaal Professor Burgerschool in Amsterdam als onderwijsondersteuner. Dit is een openbare basisschool voor speciaal onderwijs voor kinderen die slechthorend of doof zijn. ‘Ik wil dat elk kind voelt dat het zichzelf mag zijn.’

Kinderen die zijn slechthorend of doof zijn, kunnen een achterstand oplopen in hun ontwikkeling (spraak/taal, sociaal-emotioneel, cognitief, sensomotorisch of schoolse vaardigheden). De Professor Burgerschool helpt dit voorkomen. ‘Het grootste verschil tussen onze school en een reguliere school is dat we kleinere klassen hebben,’ vertelt Annemarie. ‘Bij ons zitten er maximaal veertien kinderen in de klas. Ook staat er in de onderbouw naast de leerkracht een onderwijsondersteuner voor de klas. Als dit nodig is, dan is er ook ondersteuning bij de midden- en bovenbouw. Daardoor kunnen we ons lesaanbod aanpassen op de behoeftes van elk kind.’

Peer of beer

In de klas wordt gesproken Nederlands ondersteund met gebaren. Hierdoor wordt het verschil tussen peer en beer, dat ongeveer hetzelfde klinkt en hetzelfde mondbeeld geeft, duidelijk. De gebaren voor peer en beer maken zichtbaar dat het twee hele andere dingen zijn. Dit is een van de manieren om te zorgen dat slechthorende kinderen taal beter begrijpen.

Annemarie gaat elke dag met veel plezier naar haar werk. Ze heeft altijd met kinderen (en liefst met slechthorende kinderen) willen werken. ‘Ze zijn zo lekker onbevangen. Ze zijn zich niet zo bewust van hun beperking. Het zijn gewoon kinderen die willen leren en spelen. Soms horen ze niet goed wat hun vriendjes zeggen of voelen ze zich misschien buitengesloten. Ik wil ze leren voor zichzelf op te komen.’

‘Hoor jij dit ook?’

Annemarie is zwaar slechthorend van kinds af aan. De kinderen van de Professor Burgerschool kijken naar haar op. ‘De kinderen vinden het stoer dat ik ook een CI (cochleair implantaat) heb. Soms luisteren we samen ergens naar via de ringleiding en dan vragen ze verbaasd aan mij “hoor jij dit ook?”. Door mijn eigen beperking kan ik ze helpen bij het verstellen van hun hoortoestel of als er iets met hun CI is. Dan vragen mijn horende collega’s: kan jij even met dit kind gaan zitten? Het is fijn dat ik mijn ervaringen aan hen kan meegeven. En ook aan hun ouders. Het is alsof mijn aanwezigheid zegt: “zie je wel, ook met een beperking kun je alles”.