Een paar dagen geleden werd ik opnieuw een jaar ouder. En ontkwam ik er niet aan om maar te aanvaarden – wijsheid en berusting komen tenslotte met de jaren –  dat ik het laatste sprankje lichamelijke jeugdigheid definitief verloren had.

Door Henk Westbroek

Een paar dagen geleden werd ik opnieuw een jaar ouder. En ontkwam ik er niet aan om maar te aanvaarden – wijsheid en berusting komen tenslotte met de jaren –  dat ik het laatste sprankje lichamelijke jeugdigheid definitief verloren had.

Met mijn oude verweerde kop op mijn oude versleten lichaam sjokte ik op mijn eigen verjaardagsmiddag naar de oude kloostergang met de oude kloostertuin die vlak naast het ook al niet okselfrisse conservatorium in Utrecht is te vinden. Aanleiding? Omdat ik juist die plek de mooiste in mijn geboortestad vind, had ik ervoor gekozen om me daar te laten fotograferen voor een `mooiste plekken in de stad` boekje dat binnenkort verschijnt.

De fotograaf was net als haar assistent 21 jaar oud, waardoor ik dacht dat het gevoel van onbehaaglijkheid dat me in de kloostertuin overviel het gevolg van leeftijdspiegeling was. Al na een halve minuut begonnen de fotograaf en haar werkpartner met het hoofd te schudden alsof ze door een onzichtbare zwerm wespen belaagd werden en ikzelf ervoer toenemende oorsuizingen.

Kwalijke aardstralen, bedacht ik als vanzelfsprekend. Totdat een passerende conservatoriumstudent ons gedrieën informeerde dat op last van burgemeester Wolfsen – hoofd van de Utrechtse politie – in die kloostertuin met die fraaie kloostergang een geluidsinstallatie geïnstalleerd is die permanent een enorm hoge toon verspreidt die uitsluitend door jongeren met perfecte jonge oren te horen moet zijn en dan als gruwelijk, op het pijnlijke af, ervaren wordt. Hoera! Hoera! Mijn oren zijn nog steeds jong, juichte ik dwars door de oorsuizingen heen. Om me vervolgens af te vragen waarom jonge conservatoriumstudenten en ander schoonheidsliefhebbers middels een akelig geluidsbombardement van die fraaie plek geweerd worden. Waarom dan niet gelijk prikkeldraad met – voor de zekerheid – een paar honderd volt stroom erop? Dan leert iedereen tenslotte wel af om op een bankje in die historische tuin te willen zitten. Daarna sloeg de leeftijdswijsheid toe. Wellicht is het misschien  bedacht om de toch al zo vaak over het hoofd geziene doven- en slechthorenden een exclusieve, een eigen prachtplek in de stad te geven. Hear! Hear!

Henk Westbroek is een Nederlandse socioloog, zanger, liedjesschrijver, producer, kroegbaas, radio- en televisiepresentator en politicus.

Bron: www.henkwestbroek.nl