Column Margriet: Complimentendag
Op 1 maart was het Complimentendag. Een dag die Margriet niet zomaar voorbij wilde laten gaan. In haar column zet ze daarom een hele rij mensen in het zonnetje.
Op 1 maart was het Complimentendag. Een dag die Margriet niet zomaar voorbij wilde laten gaan. In haar column zet ze daarom een hele rij mensen in het zonnetje.
De tweede coronagolf is een feit en Margriet vraagt zich af: gaan we nu weer klappen voor de zorg? En boodschappen doen voor onze buren? Of is er aan ons gedrag eigenlijk weinig veranderd?
Het is alweer ruim een half jaar geleden dat de scholen in Uganda dicht gingen. …
Margriet ligt in het ziekenhuis en ziet hoe hard het zorgpersoneel werkt. Ze ziet ook dat andere bedrijven miljoenen en miljarden krijgen om het hoofd boven water te houden.
Bij Margriet thuis komt Murhphy op bezoek. Alles wat fout kán gaan, gaat ook fout. Een gat in de muur, een kras op de vloer. En dan moet ze ’s nachts ook nog het noodnummer bellen.
Al jaren begeleidt Ruth een gezin met een slechthorend kind, dat haar hele leven afhankelijk zal zijn van medische apparatuur. De ouders staan voor een dilemma: willen ze nog een tweede kind?
Bij elk kuchje slaat de schrik Margriet om het hart. Natuurlijk niest iedereen wel eens. Dat houdt niet direct in dat Margriet ziek(er) is. Of nog erger: dat ze corona heeft. Maar toch…
Vrij snel na de intrede van het coronavirus werd het beroep audicien ingedeeld in de vitale beroepen. Maar hoe is het voor een audicien om anderhalve meter afstand te moeten houden? Audicien Erik Battem vertelt erover.
Gaan we nu wel of niet mondkapjes dragen? Het houdt Margriet bezig. Ze vraagt zich niet alleen af of mondkapjes veilig zijn, maar ook wie ze dan straks nog kan verstaan als ze niet meer kan liplezen.
Gewapend met desinfecterende handgel en een (normale) voorraad toiletpapier, werken ook de collega’s van Tolkcontact vanuit huis gewoon door. Maar het is wel anders.
“Dit wordt vast je laatste huisbezoek in hele lange tijd,” zei Ruth twee weken geleden al tegen zichzelf. Inmiddels begeleidt ze haar gezinnen nu ‘op afstand’. En dat brengt de nodige uitdagingen met zich mee.
In het ziekenhuis waar Margriet is opgenomen, zijn twee afdelingen samengevoegd. Dit zorgt voor onrust en onduidelijkheid. Als het aan Margriet lag, zou ze de medewerkers op de werkvloer veel vaker om hún mening vragen.
Soms zijn er van die dagen dat het allemaal niet mee lijkt te zitten. Je verslaapt je en mist de trein of het koffieapparaat doet het niet. Gelukkig werkt Erik bij Tolkcontact en maakt het helpen van mensen zijn dag vaak goed. Al is dit niet altijd even makkelijk.
Margriet heeft een zeldzame vorm van kanker en vraagt zich in deze column af: hoe komt het dat sommige ziektes wel veel media-aandacht en geld voor onderzoek krijgen, en andere niet? Is dat wel eerlijk?
Hij is de deur uit. De brief naar Frances’ zorgverzekeraar waarmee ze in aanmerking hoopt te komen voor de vergoeding van een tweede cochleair implantaat (CI). In grote spanning en met veel hoop wacht Frances hun reactie af.
Met haar scootmobiel kan Margriet naar buiten, de natuur in. En zelf haar boodschappen doen. Wanneer mensen aan haar vragen of ze blij is met haar ‘scoot’, heeft Margriet echter wel een paar bedenkingen…
Ruth begeleidt een gezin met veel zorgen. Als gezinsbegeleider is ze slechts één hulpverlener in een rij van velen. Alleen dat besef al maakt Ruth nederig. Hebben deze ouders wel ruimte in hun hoofd voor haar inbreng?
Hét supermarktdilemma anno 2019: bij wie of wat zal ik vandaag afrekenen? Ouderwets, bij een mens van vlees en bloed achter de loopband of bij een apparaat van bliepjes en computerchips, oftewel: de zelfscankassa.
Veel mensen begrijpen niet dat Wendy’s slechthorendheid voor haarzelf ‘slechts’ een bijzaak is. Ze vindt het dan ook heel ongemakkelijk als mensen emotioneel op haar handicap reageren.
Sinds Margriet (63) ernstig ziek is en niet meer werkt, kijkt ze anders tegen de wereld aan. Hoe? Dat lees je vanaf nu hier, in haar columns.
Een collega vraagt aan Evelyne of alles wat ze schrijft echt waar is. Evelyne denkt erover na: als iets echt is gebeurd, is het dan ook de waarheid?
In Uganda is een nieuw schooljaar begonnen. Famke geeft voor het derde jaar les in Primary 2 en als ze naar de resultaten van haar leerlingen kijkt, valt haar iets op.
Voordat Lotteke een tolkopdracht aanneemt bereid ze zich goed voor. Het onderwerp is het belangrijkst en soms verrast ze zichzelf, want: kan ze wel iedere tolkopdracht aannemen?
Evelyne heeft niet zoveel met goede voornemens voor het nieuwe jaar. Maar als het om haar gehoor gaat, heeft ze wel ideeën over wat er beter kan.